Kismet (Heart’s Move)

Teaser:
Are you a fan?
Have you seen their performances on Youtube almost everyday just to satisfy your cravings as a fan girl?
Well, meet Louisa Madrigal. She is a filipina college student who has this kind of fangirl thingy for Blake, Filipino-American vocalist of the famous American band called “Elixir”. While she’s busy focusing on Blake’s social media accounts, she met Trace Velasco. A naughty online stranger.
One night, she accidentaly had a chance of meeting Blake once and it’s been amazing, they’re good together. But the problem is, admit it or not, she falls deeply inlove with the online stranger she talks to almost every day of her life. Who will she choose? Blake or Trace?
Find out!

Author’s Note: This is a completed manuscript. The entire story is in Louisa’s Point of View. Enjoy reading!

Marami akong hindi maintindihan sa buhay ko. Marami akong tanong na parang wala namang sagot. Ang alam ko lang ay sumasaya lang ako sa oras na napapanuod ko ang idol ko.

“Hindi ka na nagsawa dyan! Gabi-gabi mo ng pinapanuod yang mga yan. Anu bang nakukuha mo dyan?”, galit na tanong ni Mama bago umalis.

Patuloy lang ako sa pagkanta kasabay ng tugtog nila. Dati, nung hindi pa sila gaanong sikat, nakakaya nilang mag-upload ng video araw-araw. Pero iba na ang mundo nila ngayon, hindi na lang sila basta sa maliit na studio kundi sa malalaking stage at city na nagpeperform.

Ako si Louisa Madrigal, fan ng Elixir na isang American Band. Naging interesado kasi ako kay Blake na vocalist nito, isang Filipino-American. Pero hindi ako yung fan na makikita mong nagkakandarapa sa idol nila. Ayaw rin kasi ni Mama ang pag-fafangirl ko sa kanila. May isa akong kapatid, si Ace. Strikto si Mama na halos lahat na lang ipinagbabawal sami. Si Ace, hilig niya rin ang manuod ng banda at marunong rin siyang kumanta. Pero ayaw ni Mama na makita siyang may hawak ng kahit anong instrumento.

“Isang saway na lang Louisa! Hindi mo na mahahawakan yang laptop mo.”

Agad ko namang naisara ang laptop sa gulat ko. Alam ko kasi na hindi nagbibiro si Mama.Pinatay na ni Mama ang ilaw nung alam niyang nakahiga na ako. Kasabay ng pagpikit ng mata ko ay ang pagbabalik ng masasayang pangyayari noong bata pa ako sa luma naming bahay.

Medyo may malay na ako nung taong buntis si Mama kay Ace. Sa dating bahay namin ay may music room na puno ng iba’t-ibang instrumento. Pinaglalaro pa ako dun ni Mama dati at masaya rin siyang pinaparinig sakin ang paborito niyang kanta na hindi ko alam ang pamagat. Natatawa pa nga siya kapag naiisip niyang malungkot ang meaning ng kanta na yun pero napapasaya siya nito sa tuwing naririnig niya. “Hindi kasi lahat ng kanta, nasa lyrics ang tunay na mensahe. Minsan makikita mo ito sa puso ng mismong kumanta.”, ang tandang-tanda kong linya niya sa amin ni Ate Maddy, kasama namin sa bahay. Palagi niya ring pinapakita ang paborito niyang kwintas na bigay daw ng Papa ko, hugis nota ang pendant nito.

Dumating na yung araw na ipinanganak si Ace, katulad ng ulan nung panahon na iyon na basta na lang bumagsak ay ganun din ang masasayang ngiti ni Mama. Unti-unti, napapansin kong busy na siya sa trabaho at iniiwan niya na lang kami kay Ate Maddy. Hindi niya na ako hinahayaang maglaro sa music room at nakikita ko na lang siya minsan na umiiyak habang pinapakinggan ang paborito niyang kanta. Katulad ng ulan na nawala ay hindi ko rin alam ang dahilan ng mga iyak ni Mama.

Hanggang sa tuluyan na kaming lumipat ng bahay. Dahil bata pa ako noon, ang tanging ikinalungkot ko lang ay ang mga instrumentong nilalaro ko sa music room.

Pero ngayong 19 years old na ako, naisip kong hindi lang pala yon ang dapat na ikalungkot ko. Kundi yung mga masasayang moments namin ni Mama sa lumang bahay namin. Hindi ko na iyon muling naranasan ngayon, hindi ko na muling nakita na ngumiti si Mama. Naging boring ang buhay namin.

Madalas kaming binubully noon sa school dahil wala kaming kinilalang Ama. Ang pinag-kaiba lang namin ni Ace ay lumalaban ako habang siya, tinatakbuhan at iniiyakan na lang ito. Nung nalaman ito ni Mama ay hindi niya na pinahiwalay sakin si Ace. Gusto niyang ihatid ko ito sa room nila, samahan tuwing break time at sunduin kapag uwian. Dahil takot na takot ang kapatid ko sa mga kaklase niya ay pumayag siya kay Mama.

Ngayong college na ako ay hindi na kami magkasama ng school ni Ace. Napapansin ko rin na hindi na siya komportable kapag hinahatid at sinusundo ko siya sa gate ng school nila. Hihintayin niya lang ako dun pero hindi kami magsasabay sa paglalakad. Binata na kasi siya at alam kong napipilitan na lang siya dahil kay Mama.

Paminsan-minsan ay kinakausap ko ang adviser ni Ace para humingi ng update sa performance niya. Ayon dito ay hindi na siya nag-iiwan ng unfinished activities ngunit hindi pa rin maiwasan ang pag-skip ng 4PM class nito. Ang laging sinasabi sakin ni Ace ay ayaw niya ng chemistry.

Tahimik kaming naglalakad ni Ace ngayon at gusto ko siyang kausapin pero baka nga may problema siya sa school kaya ganun. Niyakag ko siya sa pinakamalapit na fast food chain, alam ko kasing paborito niya ang hamburger. Hindi pa man kami nagtatagal sa loob ay nagyakag na siyang lumabas. Napansin ko naman ang mga bagong dating na estudyante, mga seniors sila sa school ni Ace. Yung isang may dala ng gitara na halatang may edad na ang bumati samin.

“Hey Junior! Napag-isipan mo na ba yung sinabi ko?”, ito ang unang beses na meron siyang kaibigang galing sa school na bumati sa kanya. Napatingin naman ang lalaki sakin. “Siya ba yung ate mo?”

Tumango si Ace sa kanya. “Sa susunod na lang po ulit ako sasama.”, sagot nito. Hinawakan ng lalaki ang balikat ni Ace at ngumiti bago siya tuluyang umalis.

Habang naglalakad kami pauwi ay hindi ko na naiwasang magtanong sa kanya. “Mga kaibigan mo ba sila Ace?”, Pero hindi siya sumagot at patuloy lang sa pagkain ng natirang hamburger niya. “Ayokong husgahan sila Ace dahil alam mong may tiwala ako sa iyo. Pero kung sila ang dahilan kung bakit ka palaging nagis-skip ng 4PM class mo -”

“Hinuhusgahan mo na sila Ate. Ako ang may mali kaya hindi ako pumapasok sa klase ko.”, putol niya sakin. “Wala silang kasalanan. Mga tunay na kaibigan sila.”, yun lang at binilisan niya na ang lakad para kahit papaano ay makalayo sakin. Madali siyang marindi kapag pinagsasabihan. Ayaw niya na hahaba pa ang usapan kaya umiiwas na lang siya. Kaya mas lalo akong nahihirapang kausapin siya ng maayos. Hindi ko na tuloy alam kung nagsasabi pa ba siya sakin ng totoo.

Kinagabihan ay napag-isipan kong magbukas ng facebook. Bihira ko iyong gawin since lagi akong nasa youtube para panuorin ang Elixir. May isang message ako at galing ito kay Opay. Nagpasa siya sakin ng isang link.

Louisa: Nag-papalike ka ba?

I click the link. Sa isang facebook profile ako dinala nito. Blake (Official) ang nakalagay.

Joey Rose: Alam ko kasi na hindi ka active sa twitter. Baka gusto mong private message na lang ang isend sa kanya. Yup, that’s his real account according to my reliable source. Unfortunately, hindi na siya na-aadd. Follow mo na lang. Pwede ka pa rin namang magmessage.

Hanggang ngayon ay hindi ko pa rin mawari kung anghel ba itong si Opay o sadyang pinanganak lang para maging mabait. Nung lumipat siya sa school namin dati ay sobra yung naging selos ko sa kanya dahilan para hindi ko siya kausapin ng isang buong taon kahit na palagi siyang nagpapapansin sakin.

Mula elementary kasi hanggang first year high school ay palagi akong napupuri ng mga teachers ko. Lalo na kapag minsan ay top 1 ako. Pero nung lumipat siya nung second year ay biglang nagbago ang lahat. Parang hindi na ako kilala ng mga teacher at parang natabunan niya ako nun. Siya na yung palaging mabait, masipag at matalino.

“Mayaman sila Ma’am, may tutor yan sa bahay. Kaya advance siya sa klase natin”, sabi ko nung minsang pinuri ulit siya ng teacher namin. Tumingin lang siya sakin non at ngumiti.

Hanggang third year ay naging ganun ako sa kanya pero siya ay hindi pa rin napapagod na maging mabait sakin. Sinasabihan ko na siya ng masasakit na salita katulad ng “Sipsip”, “Plastic” at “Epal” ngunit hindi ko siya nakitang nagalit sakin. Inis na inis ako sa kanya non at palagi kong sinasabi na “Siguro kaya wala kang magulang na napunta tuwing PTA meeting ay kahit sila ayaw sayo.” Hindi ko alam na sobra-sobra na pala ang masasakit na nasasabi ko sa kanya. Hindi ko iyon napapansin dahil hindi niya pinapakitang naaapektuhan siya nito at nagagalit.

Dumating ang last PTA meeting namin nung Third year high school. Ako ang class president nun kaya ako ang naiwang katulong ng adviser namin. Nagulat ako nung may dumating na magulang kay Opay, hindi lang isa kundi nanay at tatay niya pa ang nandun. Nakwento sakin ni Ma’am na sobrang busy daw pala ang mga ito kaya hindi nakakapunta. Doctor ang Mama niya at Businessman naman ang Papa niya.

“You must be Louisa?”, tanong ng Papa niya. Nangangatog ang tuhod ko nung mga oras na iyon. Naisip ko na baka isinumbong na ako ni Opay sa kanila. Pero nawala ito nung lumapit ang Mama niya at niyakap ako. “I’m happy to see you. Thank you for everything that you’ve done to my daughter.”, sabi niya.

Gusto kong lamunin na ako ng lupa. Anu ito? Sarcastic ba sila o nananaginip ako?

Inabot sakin ng Papa ni Opay ang isang invitation. Para iyon sa birthday ni Opay at gusto nila na pumunta ako. Malulungkot daw si Opay at magtatampo sila kapag hindi ako nagpunta.

Ilang gabi kong pinag-isipan kung totoo ba iyong mga narinig ko sa kanila. Hindi ba nila alam na ang sama-sama ko sa anak nila? Naisip ko rin na baka pain lang ito sakin at papahirapan nila ako kapag nagpunta ako. Pero nagkamali pala ako.

Dala na rin ng curiosity ay nagpunta ako sa birthday celebration niya. Pinayagan rin kasi ako ni Mama dahil umaga naman daw iyon at sa isang safe na subdivision gaganapin. Nung makarating ako sa bahay nila ay namangha talaga ako dito. Ang laki at halatang mayaman talaga sila. Nakita naman agad ako ni Opay at talagang napakalaki ng ngiti niya.

Nung nabigyan na siya ng pagkakataon na makausap ang mga bisita niya ay una niya na akong pinuntahan.

Inabutan niya ako ng isang slice ng chocolate cake at tinabihan ako. “Ako ang nag-bake niyan. Tikman mo.” Sinabi niya rin na sobrang saya niya dahil nakarating ako. Nagsorry na lang ako kasi wala man lang akong nadalang regalo. Ang sagot niya lang “Higit pa sa sayang dulot ng regalo ang presensya mo. Salamat talaga.”

Kahit ayaw kong bumuo ng mahabang conversation sa kanya ay mukhang kailangang kailangan ko na. Tinanong ko siya ng mga bagay na gumugulo sa isip ko nung mga nakaraang araw.

“Bakit kahit ang sama-sama ko na ay ganyan pa rin ang trato mo sa akin? Yung mga sinabi sa akin ng magulang mo, hindi naman totoo yun eh. Kabaligtaran lahat. Bakit sinabi mo yon sa kanila?”

“Kasi gusto kitang maging kaibigan.”

“Pero bakit? Alam mo naman na galit ako sa’yo diba? Dapat nga nagagalit ka na lang rin sakin para naman patas ang laban natin.”

“Kapag may mali sa sitwasyon, ikaw na ang gumawa ng paraan para itama ito. Hindi natin hawak ang isip ng isang tao. Hindi ko hawak ang isip mo Louisa, pero alam ko na hindi ka masama.”

“Yung pagpapahiya ko sa’yo? Yung hindi ko pagpansin sa’yo sa school, hindi ba iyon kasamaan?”

“Hindi. Pagpapakatotoo lang.”

Nung una hindi ko naintindihan… Until she explained it all…

“Ikaw lang yung taong nagpakita ng ganung ugali sa akin Louisa. Simula ng pumasok ako sa school ay puro kabaitan lang ang nakikita ko. Walang may galit sakin, lahat sila gustong maging kaibigan ako. Pero hindi ko kailanman naramdaman yung totoong kalinga ng isang kaibigan. Nandyan lang sila kapag kailangan nila ako. Pero sa labas ng school, hindi ko na naman sila kaibigan eh.”, tumigil siya sandali. “Hindi mo ako kinaawaan sa oras na walang pumupuntang magulang sa akin para lang ipagmalaki sa magulang mo na isa ako sa mayayaman na kaibigan mo, hindi mo ako sinabihan ng magagandang salita sa tuwing may bago akong gamit o damit para lang mapahiram kita, hindi mo ako sinasamahan sa canteen kapag break time para lang mailibre kita, hindi mo ako binabati ng Good morning sa umaga para lang mapakopya kita ng assignments, at higit sa lahat hindi ka kailanman lumapit sa akin sa oras na kailangan mo ng kaibigang panandalian lang.”

At dun naging kaibigan ko ang isang makulit na si Joey Rose Payton. Jopay ang nickname niya na dahil bulol siya nung bata ay naging Opay. Aaminin ko, napaiyak niya ako nung mga oras na yun.

Sa haba ng pagbabalik-tanaw ko ay hindi ko na napansing ang layo na pala ng narating ko sa timeline ni Blake.

Yes, I stalked it. Maraming pictures. May post pa siya na papunta na silang Illinois, 1 hour ago. Araw-araw updated ang status niya. Medyo kapani-paniwala naman na real account niya ito. May picture ng family nila. Meron pa ngang picture nung naglalaro sila ng Dad niya ng Xbox. Tapos may katabi siyang aso. Mama niya ata ang nagpicture. Marami akong nababasang masasakit na salita sa comment section pero hindi ito pinapansin ni Blake. Bakit daw suplado na siya porke raw sikat na. Lalo pang nagalit ang ibang tao nung minsang may nag-tag sa kanyang picture at nag-comment siya rito. Maganda ang babae sa picture dahilan para mas uminit ang ulo ng ibang followers niya. Porke daw maganda ay pinapansin niya.

As a fan, nasasaktan din ako. Bakit kailangan nilang husgahan agad si Blake?

May recent status siya dun na: You just know us, but not the real story behind the band.

I felt this sudden urge to comment. Hindi ko alam pero parang gusto ko siyang ipagtanggol sa mga naninira sa kanya. But again, ito na naman yung hina ng loob ko. Hindi ko na naman nagawa yung gusto ko.

Maybe I’ll just send him a private message instead, right? Mas nakakahiya ata yon. Pero baka kasi minsan naiisip niyang hindi talaga siya magaling or nadodown niya na yung sarili niya at ang banda sa dami ng bashers nila. Kapag naman kasi sikat, asahan ang bashers everywhere. Baka sakaling mapagaan ko yung loob niya sa pamamagitan ng message ko about how famous he is dito sa Philippines. Diba?

I click the message button. “Shoot.” I whispered to myself. Anu tong ginagawa ko?

Louisa: Hello Blake 🙂 How was your day?

Time Check: 6:57 PM dito sa pinas. It means madaling-araw sila umalis papuntang Illinois.

Louisa: I am a fan of Elixir band. I am a fan of you, specifically. I will not make this long because that would be a disturbance for you. I just want to say hello and ask if you’re okay. I heard people’s rants over you. Don’t bother to make a reaction about that. Don’t mind them, they’re just insecure. We’re here to support you and you are awesome Blake. Trust me. More power and may God bless you and your band always.

“Kakain na daw tayo”, biglang sigaw ni Ace.

“What the -” Bigla kong naclick ang send button. I’m not supposed to send that one. Well, I am but- Nakakahiya talaga.

I was so shocked ng makita kong nag-seen yung message ko. Agad agad? He’s online at this time? Shocks! Zombie mode is on for him.

Pero hindi ko alam kung bakit parang natuwa pa ako ng makita ko ang ‘seen 7:01’.

Louisa: You’re online? OMG! Thanks for reading my message. Anyway, goodluck in Illinois 🙂

Nakaramdam ako ng kakaiba. Yung para bang abnormal beat ng heart? Kinakabahan siguro ako kaya ganun.

Kinabukasan ay dumaan muna ako sa isang store para bumili ng umagahan ko. Tinanghali kasi ako ng gising at kinailangan ko nang ihatid si Ace kaya hindi na ako kumain. Napansin ko naman na may binebenta rin silang Magazine. Nandun ang Elixir band kaya naisipan kong bilihin ito. Maya-maya pa ay tinawagan na ako ni Opay kaya nagpunta na rin ako sa school.

“Anung sabi niya?”, tanong niya matapos kong ikwento ang ginawa ko kagabi.

“Salamat sa’yo. Kasi hindi niya pinansin ang message ko at napahiya ako.”, sagot ko naman kahit ang totoo ay iba ang naramdaman ko sa seen niya sakin.

Napagkwentuhan namin ang tungkol sa nalalapit na birthday ni Mama. Napagdesisyunan din namin na maghati para ipaghanda ito kahit kaunti dahil sobrang busy si Mama sa trabaho niya. Gusto lang sana namin na mawala kahit isang araw ang pagod na dulot ng sobrang pagtatrabaho.

Kinahapunan ay sinundo ko si Ace, nakita ko naman na kausap niya na naman yung senior na nakita ko kahapon. Nung mapansin nilang palapit na ako ay naghiwalay na sila sa isa’t-isa. Dun ako nagka-idea na, bakit hindi itong kaibigan niya ang kausapin ko sa tamang araw? Kung patuloy lang akong magtatanong ay walang mangyayari. Kailangan ko ring kumilos para naman may mapala ako.

Kung tutuusin ay sobrang boring talaga ng buhay ko na minsan ay mas gugustuhin ko na lang matulog ng isang buong araw. Hindi na ako naghahanap ng ibang klaseng bagay na pwede pang mangyari sa buhay ko. Sa tingin ko yan na yun eh. Hindi na magbabago pa dahil kahit naman nagsasawa na ako, tamad naman akong gumawa ng paraan para mabago pa ito.

Pero lagi ring bumabagabag sakin ang hindi ko malilimutang sinabi sakin ni Ate Maddy noon na, kapag kinapapaguran mo ang isang bagay ibig sabihin hindi mo ito ginagawa ng tama. Napapagod na ako sa boring na buhay kong ito, kaya siguro ganun ay laging mali ang nagagawa ko.

Matapos kumain ay napagpasyahan kong basahin ang magazine na binili ko kanina. Binasa ko lang naman ay yung page na tungkol sa Elixir.

Blake, vocalist. 20 years old. Born on December 13 in Long Beach, California. A Filipino-American singer and song writer. Loves to play with his dog, Bantay. Loves to cook with his mom. And loves to play basketball with his dad.

Favorite color -black. Favorite movie -Marvels.

Favorite actor – Chris Evans and more but Chris is the best!

Hobby -playing basketball and Xbox with my Dad.

What is the most unforgettable moment of your life? -When my Mom cooks my favorite ‘turon’.

How do you define happiness? -It’s when you don’t have everything but you still manage to be happy and thankful in life because you are contented. That is the true meaning of happiness for me.

What is your greatest treasure in life? -It is not my career, money or a thing. It is my family who supports me all the way because I could never be here or where I am now without them. And honestly, I’m also waiting for that one girl I will treasure for the rest of my life.

Ito na naman ang abnormal beat ng puso ko. Nakakahiya ka! Fan ka lang niya at hinding-hindi mangyayari na ikaw ang tinutukoy niya. Eskandalosang puso ito. Haha!

Can you give us one sentence message for your fans? -I don’t know what to say because I don’t actually know if I ever have a fan or fans out there but maybe this, “Mahal ko kayong lahat”.

Who inspires you to become a good artist? -Am I a good artist? Well, maybe my favorite band vocalist itself, the famous Louie Ray.

Bago ako matulog ay naisipan ko ring magbukas ng facebook para bisitahin ang profile ni Blake. Pero wala siyang bagong post. Biglang may lumabas sa friend request ko. Trace Velasco ang nakalagay. Hinayaan ko lang ito at hindi ko na pinansin.

————————————

Birthday na ni Mama. May mga binili si Opay kanina sa Grocery Store, sa tingin ko ay for baking na naman ang mga iyon. Hilig niya kasi talaga yon. Hinayaan naming si Ate Maddy ang magluto ng ulam at tumutulong lang kami. Nung medyo wala nang ginagawa ay hindi ko namalayang nakataas na pala si Opay sa kwarto ko at kinuha niya na pala ang laptop.

“I accepted Trace’s friend request”, sabi niya pababa ng hagdan.

“Ano?”, baka kasi nagkakamali lang ako ng dinig.

“May isang friend request ka kasi. Kaya I accepted it. He looks harmless.”

Gusto kong sumigaw, sigawan siya kung bakit pinakialaman niya ang laptop ko at hindi nilog-out ang account ko pero naunahan niya ako. Napasigaw siya bigla at nagulat kami parehas ni Ate Maddy. Umupo siya sa upuan at inilapag ang laptop sa lamesa.

“Look! Louisa look!”, sabi niya na nakaturo sa screen ng laptop. “May status update si Blake! Just now.”, yun pala ang dahilan kung bakit sumigaw siya. Lumapit naman ako sa kanya at tiningnan ito.

Can’t sleep. Almost 2 hours of sleep on the plane and another 2 hours at my bed maybe enough for me. Headache attacks. Uggh.

Bigla akong may naisip na katangahan. I-message ko kaya siya this time? Sabi ko na eh. Iba ang epekto ng seenzoned na yan sakin. Feeling ko kasi may pakialam siya sa message ko dahil binabasa niya eh.

“Dun lang ako sa kwarto ni Ace. I-log out mo yang account ko Opay!”

“Hindi mo susunduin si Ace?”

“Sinabihan ko na siya kanina na umuwi na lang siya ng maaga at wag niya na akong intayin. Alam niya naman tong plano natin.”

Tumaas na ako. Binuksan ang desktop ni Ace at nakifacebook. May limang notifications ako. Kabubukas lang ni Opay nito, nakalima agad? I click it at lumantad ang:

Trace Velasco likes your profile picture

Trace Velasco likes your photo.

At tatlong:

Trace Velasco likes your post.

Sino itong si Trace Velasco at mukhang ginalugad na ang profile ko. Nakakahiya pa naman ang mga post kong status dun at ampapangit ko sa picture. He’s creepy. Pinuntahan ko muna ang profile ng Trace Velasco na ito. Ang Recent activity niya na nabasa ko sa gilid ay Trace Velasco is now friends with Kris Williams and 2 others. Hindi ko na tinagalan pa ang pagbisita ko dun at nagpunta na sa profile ni Blake.

Maraming nagcomment sa last post niya. You need to sleep blah blah blah. Pero hindi talaga siya nagrereply. Magmemessage na ba ako? Kinakabahan ako…

Sleeping is a reward. Waking up is a blessing.

I want to send it as a message for him but instead I just posted it on my wall. Hindi ko kaya. Wala pang isang minuto ay may nag-like na agad. Trace Velasco. Hindi ko na lang ulit pinansin dahil baka naman autoliker lang. Ilang minuto pa ay dumarami na rin ang likes. Pero hindi talaga ako kuntento. Gusto ko ata talaga siyang i-message.

Louisa: Don’t think of anything. Just relax and go to sleep. I know you’re tired and exhausted. Sleep is just a bonus for your hardwork. Goodnight 🙂

Oh Shit! Naglog-out agad ako at hindi na tiningnan pa kung mababasa niya ba. Bigla na namang lumakas ang tibok ng puso ko. Para akong ewan. Nakakahiya talaga.

Nagkukwentuhan kami ni Opay nang dumating si Ace. Binaba niya lang ang bag niya sa couch ng living room at pumunta na sa kusina.

“Wala bang spaghetti Ate?”

“Anu si Mama 5 years old?”

Hindi na ito sumagot. Nagbukas siya ng refrigerator, kumuha ng tubig at nagpunta na siya pataas sa kwarto niya. Wala pang limang minuto ay bumaba na ulit siya.

“Marunong kang magbukas ng computer pero hindi ka marunong magpatay.” Hindi niya directly sinabi sa pero alam ko na ako ang pinaparinggan niya.

“Sorry. Nakalimutan ko lang.”, sagot ko naman.

“Anung regalo mo kay Tita, Louisa?”, biglang tanong ni Opay.

“Basta hindi kagaya ng sa’yo.”, Nasabi niya kasi sakin na gift certificate ang regalo niya. Nakuha niya daw iyon nung minsang isinama siya ng Mommy niyang magshopping.

“Ikaw Ace?” Baling niya naman kay Ace.

“Hindi 5 years old si Mama.”, napatawa naman ako.

“So, wala kang regalo? Eto oh!” pero hindi nagpatalo si Opay. “Gift certificate yan galing sa Spa salon dun sa mall. One month free yan for one person. Tamang tama kay Tita yan. Makapagrelax man lang.”, kinuha naman ito ni Ace at binulsa lang.

Ilang oras din at dumating na si Mama. Ginawa namin ang lahat ng makakaya namin para lang ma-surprise siya at hindi nga kami nagkamali. Napaiyak pa siya at napayakap sakin.

Napaiyak din ako dahil yun na lang ulit ang oras na niyakap ako ni Mama. Pero mas napaiyak kaming lahat nung si Ate Maddy na ang yayakap, para siyang ina ni Mama at nagkahiwalay sila ng matagal na panahon.

Kumain lang kami at nagkwentuhan bago naisipang i-abot ang aming mga regalo. Tuwang-tuwa si Mama sa blouse na binigay ko sa kanya, sa magic mug ni Ate Maddy na kapag nilagyan ng mainit na tubig ay lumalabas ang Proverbs 16:3 at sa gift certificate ni Opay.

Asang-asa kami na iaabot ni Ace ang gift certificate na binigay sa kanya ni Opay pero sa halip ay isang maliit na box ang hawak niya. Nagkatinginan na lang kami ni Opay at hinintay na magsalita si Ace.

“Nakita ko po ito sa room niyo, nasira pala yung paborito niyong kwintas Mama kaya po pinagawa ko na lang.”

“Ace ..”, mangiyak-ngiyak pero nakangiting sabi ni Mama at binuksan ang box. Ito yung favorite niyang note pendant na palagi niyang suot noong bata pa ako. Hindi ko alam na sira pala iyon.

“Ngayon ko lang ulit nakita ang mga ngiting yan ni Marissa.”, bulong sa akin ni Ate Maddy.

Naging unforgettable na gabi iyon samin. Napahiga agad ako as soon as I reached my bed. Nawala na sa isip ko ang laptop na naiwan sa ibaba dahil kay Opay kaya naman kinuha ko na lang ang phone ko at dun nagcheck ng facebook. May isang message ako. Kinabahan ako ng maisip kong nag-message nga pala ako kanina kay Blake. What if it is Blake? What if nagreply siya? Mangatal-ngatal kong binuksan ito at nawala ang kaba ko ng tumambad sa akin ang pangalang Trace Velasco. Isang smiley lang naman ang message niya sa akin.

Binisita ko na lang ulit ang Blake Official at wala akong balak replyan kung sino man ang Trace na’yan.

Biglang may lumabas na chat head sa screen ko. I know this Captain America Display picture. Binuksan ko ang message niya.

Trace: Bakit gising ka pa? I thought ‘sleeping is a reward’?

Ayoko sanang magreply sa isang stranger na katulad niya but I was somehow curious about him.

Louisa: Bakit interesado ka? Who are you by the way?

Trace: Trace Velasco as written in my profile.

Louisa: I mean, kilala ba kita personally o kilala mo ba ako?

Pilosopo masyado to ah.

Trace: Nope.

Louisa: Then who are you?

Ilang minuto na ang lumipas pero hindi pa rin siya nagrereply o kahit seen man lang. But he is online.

Trace: Sorry for the late reply. Anyway, I just got your name on a facebook page. You’re a follower of that one.

Trace: Hey! Are you sleeping? You leave your account online.

Trace: Goodnight.

—————————

Paggising ko ay nabasa ko ang message ni Trace. Hindi ko na pinansin.

Kinikilig si Opay nung kinwento ko sa kanya na nagkausap kami nung taong, or alien, na in-accept niya. Sinabi niya pa na baka daw si Blake ito. Muntik ko na siyang mabatukan sa joke niya. Sabi ko lang naman ay mahilig mag-english at mukhang matalino at yun na agad ang sinabi niya. Naiintindihan niya naman ako kahit tagalog ang sagot ko.

“Kausapin mo ulit siya mamaya”, sabi ni Opay sakin bago kami maghiwalay.

Susunduin ko kasi si Ace at siya naman ay pauwi na. Hindi ko na nakita yung senior na laging kasama ni Ace pero ngayon naman ay on-going na ang investigation ko sa kanya, gusto ko na talaga siyang maka-usap.

“Dyan ka lang, kakausapin ko si Mrs. Morales.”

“Wala ka nang dapat itanong sa kanya. Hindi na ako tumatakas sa chemistry class ko.”

Napatigil ako nun sa kanya. Is that true?

“Nag-highest pa ako sa dalawang exams ko ngayon.”, napangiti naman ako.

Lumipas ang isa na namang araw at eto ako, bibisitahin muli ang facebook account ni Blake. Baka kasi may bago na namang update. Ngayon lang ako nagkaroon ng interes sa facebook, dati kasi halos hindi ko binubuksan ang account ko.

I changed my profile picture muna, yung picture na suot ko ay yung binigay na t-shirt sa akin ni Mama. Proud lang siguro ako na damit niya ang suot ko. Bigla namang may nag-message sa akin.

Trace: Where did you get this Lakewood Washington shirt? It’s awesome.

Hmmp. He sounded like a real American. Napapaisip na tuloy ako kung sino ba talaga siya. Kaya pinilit kong magreply ng pure tagalog sa kanya kahit nahahawa ako sa pagka-state side niya.

Louisa: Binigay lang ito ni Mama sa akin noong nakaraang taon. Hindi na kasi kasya sa kanya.

Wala akong pakialam sa mga tanong niya. Importante sa akin ang mga sagot ko kung maiintindihan niya ba.

Trace: Cool! But it looks like new on the picture. How old are you by the way?

Louisa: Bago ka magtanong ng magtanong ng tungkol sa akin. Pwede ako muna ang magtatanong sayo?

Trace: Sure 🙂

Louisa: Sino ka at paano mo ako nahanap sa facebook? Bukod sa sagot mo dati ah. Hindi ako naniniwala dun eh.

Trace: Just heard it from a friend.

Louisa: Sinong kaibigan?

Trace: It’s not important.

Louisa: Importante para sa akin. Sino nga?

Trace: Do you even need to know where I got your name? Not all things have an explanation or something like an origin. Some are just set to arrive.

Huwag mo akong daanin dyan sa matatalino mong banat.

Louisa: Ibig sabihin, basta basta na lang? Ganun?

Trace: I can introduce myself if you want.

Louisa: Ang sabihin nga sa akin kung paano mo ako nahanap sa facebook, hindi mo na masagot ng tama, pagpapakilala pa kaya? Isa lang ang magiging sagot mo. Wag na lang po.

Trace: I just want someone to talk to right now. Could you please change your mind?

Para namang naawa ako dun sa sinabi niya. Anu kaya ang problema niya? Hindi ako magaling pagdating sa mga pagpapayo, but I am a good listener. Hindi na ako nag-isip pa ng kung ano. Siguro para lang siyang si Opay, mahilig lang talaga mag-english na pati ako ay nahahawa na. Pinagbigyan ko ang gusto niya na makausap ako. Tutal, hindi naman masama na makipag-usap over the computer.

Louisa: So, ano yung gusto mong pag-usapan? You said that you need someone right now.

Trace: Someone to talk to. My parents are not at home. I’m bored.

Louisa: ANO? Kasi bored ka lang? Yun lang yon? Akala ko pa naman ang laki-laki ng problema mo! Hayup ka!

Trace: Watch your mouth Miss! I’m not an animal.

Louisa: Are you sure? Tiningnan mo na ba ang sarili mo sa salamin?

Trace: All the time. How about you, have you?

Louisa: Aba! Siraulo ka ah!

Trace: I’m just kidding. Don’t be so sensitive. So you’re a fan of Blake?

Nabuhayan ako ng dugo ng i-open niya ang topic about Blake. Paano niya nalaman? Fan din kaya siya?

Louisa: Paano mo nasabi? Mukha ba akong fan niya?

Trace: I told you, I got your name on a facebook page.

Louisa: What page?

Trace: Blake’s fan page.

Louisa: Ang sabi mo sa akin, narinig mo sa isang kaibigan.

Trace: That’s true. I heard this facebook page from a friend and I accidentaly saw your name there.

Sige na nga. Mukhang congruent naman yung sagot niya.

Louisa: So, you’re a fan too? Ha ha! Hindi ka pupunta doon kung hindi ka fan.

Trace: What if I’m a spy? Just kidding. He’s not even good at all.

Louisa: Not good your face! Kung alam mong fan ako ng Elixir, wag na wag kang magsasalita sakin ng ganyan.

Trace: Hahaha. You’re so cute. Relax! I’m just telling the truth.

An opinion is the new ‘truth’? Oh c’mon! Shut up!

I logged out and decided to sleep. Yung taong yun, i-nadd lang ako at kinausap para lang siraan ang Elixir. Oo na, nagla-like nga ako sa kung saan saang pages kaya niya nga siguro ako nakita. Pero malas niya dahil palaban itong nahanap niya. Tss.

Biglang tumunog ang cellphone ko. Hindi ko nga rin pala na-out ang facebook ko kanina dun.

Trace: Sorry. I didn’t mean to offend your idol and especially you. Could you talk to me again tomorrow? I promise I’ll be good. I’m sorry again. Goodnight.

Ngayon ay last week ng November kaya ramdam na ramdam mo na talaga ang lamig ng hangin. Kanina, sa school, ay hindi kami masyadong nagtambay ni Opay sa labas dahil nga sa panahon. Niyaya ko siya kung gusto niya ba akong samahan, ngayon ko na kasi kakausapin yung senior na kaibigan ni Ace. Yes, I reached him on facebook. Someone I know happened to be his friend, kaya naman talagang maituturing kong swerte ako ngayon. Pero pupunta pala si Opay sa hospital at pinatawag siya ng Mommy niya. Kaya mag-isa ako ngayong naghihintay dito sa food chain kung saan ko siya nakitang binati si Ace.

Hinatid ko muna si Ace sa amin bago ako nagpunta dito, alam din nitong kaibigan niya na dapat ilihim kay Ace ang pagkikita namin. By the way, he is Reynold.

“Sorry, kanina ka pa ba?”, bigla na lang siyang sumulpot sa kung saan. Sa tono ng pananalita niya ay halatang magkalayo ang edad nila ni Ace.

“Alam kong nag-aalala ka kay Ace.”, bungad na salita niya.

“Ilang taon ka na?”, tanong ko dahil napapansin kong hindi siya nag-po sa akin.

Nagulat ako sa isinagot niya “21”. Matanda pa siya sakin. Napatingin na lang ako at winawari kung nagsasabi ba siya ng totoo. “Alam kong mahirap paniwalaan dahil baby face ako.”, he smirked. “Biro lang. Nag-stop kasi ako ng limang taon sa pag-aaral. Hindi kasi madaling pagsabayin ang paglalaro ng computer at ang pagpasok sa school.”

“So, mas pinili mo ang computer?”

“Oo. Yun kasi ang hilig ko, hindi ang magbasa ng libro.”, tumawa siya.

Napatitig na lang ulit ako sa kanya, matutuwa ba ako kagaya niya? O maiinis ako dahil parang tama ang hinala ko na masamang impluwensya siya kay Ace?

“Pero nagbago na ako.” Itinaas niya ang gitarang dala niya. “Binago ako ng musika”.

“Paano kayo nagkakilala ng kapatid ko?”

Iniangat niya ulit ang gitarang dala niya. “Dito?”, nagtaas ako ng kilay. Anung ibig niyang sabihin? “Palagi ko siyang nahuhuli noon na nakasilip sa amin. Kahit saan ang lugar ng jamming naming magkakaibigan ay nandun siya. Nakita ko sa mga mata niya na uhaw siya sa isang bagay. Nakita ko kung paano niya titigan ang mga daliri ko habang tumitipa ako sa gitara. Isang araw ay niyakag ko siyang sumama samin. Nagulat pa nga yung kapatid mo nun. Kung kaya ko lang i-drawing ang reaksyon niya non, mapapakita ko sayo.”, nagkukwento siya sa tonong parang joke lang ang lahat.

“Baka magduda na sa akin si Ace kapag nagtagal pa ako.”, sabi ko sa kanya. Nagets niya naman agad ang sinabi ko.

“Nung araw na sumama siya samin, dun ko nakita yung ngiti niyang minsan ko na ring naisuot nung unang beses akong nakatapos ng isang kanta sa gitara. Madali siyang natuto at sa amin niya lang din pinakita na may talent din pala siya sa pagkanta. Simula noon ay lagi na siyang sumasama samin. Pati sa 4PM practice namin ay sumasama siya, bumuo kasi ako ng banda sa section namin.”

“So, kayo nga yung dahilan kung bakit hindi niya pinapasukan ang chemistry subject niya?”, galit na tanong ko.

Pero ngumiti lang itong kausap ko. “Alam na namin na yan ang iniisip niyong lahat. Na bad influence kami kay Ace. Kahit ang totoo, yung bata mismo ang may gustong sumama sa practice namin kasi gusto niyang sumali sa isang banda. Pangarap niya yun. Hindi namin siya pinipilit. Minsan na nga rin namin siyang pinagtaguan pero ganun pa rin, nabalitaan naming hindi pa rin siya pumasok sa kahahanap samin. Nung araw na nagkita tayo dito, yun din yung araw na kinausap ko si Ace tungkol sa ginagawa niya. Kagaya mo, gusto ko lang din namang itama ang pagkakamali niya.”

“Pero hindi siya papayagan ni Mama. Ayaw ni Mama na humawak siya ng gitara.”

“Yun din ang isang problema. Kaya ayaw na ayaw niyang malaman niyo kung saan siya nagpupunta tuwing alas-kwatro at kung bakit palagi siyang sumasama sa amin. Pero ako na ang magmamakaawa sa iyo, tulungan mo siya. Tulungan mong ipaunawa sa Mama niyo kung ano ang masasayang kapag hindi pinagpatuloy ni Ace ang pangarap niyang ito. Ako na ang magsasabi nito, malayo ang pwede niyang marating at pwede ko siyang tulungan dun. Payagan niyo lang siya.”

Umuwi akong hindi pa rin makapaniwala sa mga narinig ko. Alam kong may boses si Ace at alam ko ring hilig niya ang manuod ng band performances, hindi ko man lang naisip na yun pala ang pangarap niya.

Trace: Hi?

Louisa: Kung makikipag-usap ka lang ulit para galitin ako, wag na lang. Stop bothering me.

Trace: I noticed that you just saw my message awhile ago. You didn’t read it, do you?

Louisa: Wala akong pakialam.

Trace: Look, I’m sorry. I promise I’ll be good.

Louisa: Bakit ako ang kinukulit mo. Wala ka bang kaibigan? O kaklase? O kapitbahay man lang? Mga kamag-anak? Sino ka ba talaga? And please, speak in straight tagalog, para naman hindi ako mag-doubt kung saang bansa ka nabibilang.

Trace: That was the longest message I’ve ever received from you.

Louisa: Shut up!

Trace: Just kidding. Sige, I will speak tagalog.

Louisa: But you didn’t.

Trace: Ito na nga. Haha. Ako si Trace Velasco, syempre may mga kaibigan ako at kamag-anak. Kapitbahay? Well, the houses here are quiet far from each other. Bilang ba yun as kapitbahay?

Ugh. Straight tagalog talaga yan sa kanya ah?

Louisa: Nakatira ka ba sa subdivision?

Trace: Sort of?

Louisa: Yung para kayong isang compound. May gate bago kayo makapasok sa subdivision, may guard at mas safe tirahan.

Trace: I know what subdivision is. Hindi ko lang alam ang isasagot. Walang gate at guard dito, pero puro streets. Then yung bahay magkakalayo.

Louisa: Matanong ko nga, sa Philippines ba yan?

Trace: Haha. How old are you? Marami ka ng natanong pero hindi mo pa rin sinasagot yan.

Louisa: Answer me first.

Trace: Bakit marunong akong magtagalog?

Louisa: Because you just can.

Trace: So, how old are you?

Louisa: ARE YOU FROM PHILIPPINES OR NOT?

Trace: Trace is a foreign name but that doesn’t mean that I’m not a Filipino. I can speak and understand Tagalog too.

Louisa: But that doesn’t mean that you’re from the Philippines.

Trace: Okay. Hindi ko na pipilitin na maniwala ka sa akin.

Hindi ko na siya muling nireplyan. Pero sadyang makulit siya.

Trace: You just wrote your birthday in your profile’s basic information but you did not mention the year. February 14 of what year?

Louisa: I’m 19. Solve it for yourself!

———————————-

Lumipas pa ang ilang araw ay nakasama na sa routine ko ang makipag-chat kay Trace. Ewan ko ba, dahil siguro misteryoso siya ay naging interesado na rin ako sa kung anung klaseng buhay mayroon siya. Naisip ko na baka magkatulad kami at naghahanap siya ng kakampi.

Trace: Hindi ka pumapasok sa school?

Hindi ko napansing online pala siya dahil cellphone lang ang gamit ko. Nasa school kasi ako at wala si Opay, absent siya dahil may lakad sila.

Louisa: Pumapasok ako sa mismong gate ng school.

Trace: Haha. Fine. So, why are you online?

Louisa: Why are you online too? Wala ka ba sa school?

Trace: Kanina pa. Home schooled ako.

Louisa: Rich kid.

Trace: Why are you like that?

Louisa: Like what?

Trace: You keep on talking to me but you’re always not in the mood.

Louisa: Wala. Pasensya na. Hindi ko kasi talaga alam kung sino ka at kung saan ka nanggaling kaya ganito ako makipag-usap sayo.

Trace: But all friends started with being strangers right?

Ikaw na! Ikaw na palaging may words of wisdom.

Louisa: Ilan kaming friends mo sa facebook? Bakit ako lang yata ang kinakausap mo?

Trace: Is that prohibited? I only have 3 friends here.

Louisa: Bakit? Pero mukha namang hindi ka bago sa paggamit ng facebook. Sa pagtatype nga hindi ka hirap.

Trace: Yes, I’m not. Could we talk about this on some other time?

Louisa: Ok. Anung ginagawa mo?

Trace: Cooking dinner.

Trace: I mean, lunch.

Louisa: Marunong ka magluto? But you’re a guy.

Trace: Yup. What’s wrong with being a guy who knows how to cook?

Louisa: Wala. Cool. Kadalasan kasi babae ang may talent sa pagluluto.

Trace: But that doesn’t mean that guys can’t do your part.

Louisa: Ang totoo, hindi ako marunong magluto. Kaya humanga ako na marunong ka.

Trace: Wait

I don’t know what’s that ‘wait’ for. Pero hindi na nga siya nagreply. Baka nasunog yung niluluto. Kawawa naman, ako pa ata ang dahilan.

Trace: Just had to answer that phone call. By the way, how do you celebrate your Christmas?

Louisa: Sama-sama lang kami sa bahay.

Trace: You don’t go to mall or any perfect place to enjoy Christmas?

Louisa: Saan ba ang perfect place for Christmas? Hindi ba kahit saan naman? Enjoy din naman sa bahay. Anyway, I have to go.

Nagugutom na kasi ako at kailangan ko nang kumain.

Trace: Why? Is it already 2PM?

Louisa: Bakit nagtatanong ka sakin? Wala ba kayong orasan sa bahay?

Trace: I know that you have to eat lunch. Okay, go! Eatwell 🙂

Louisa: You’re weird. Yung mga sagot mo, malayo lagi sa putukan.

Trace: Not all questions are required to be answered. Some are just statements in a form of question which have obvious answers. You don’t need to response to that, right?

Now, I’m being so curious about him, the way he talks and his choice of words, as well as his implied personality. Parang may something sa kanya na hindi ko maipaliwanag. Totoong tao ba ang kausap ko?

Kinabukasan naman ay nakapasok na si Opay at hindi niya na agad pinatahimik ang kaluluwa ko.

Sakto kasing makarating ako sa gate ng school ay pababa naman si Opay ng sasakyan nila, “Waaaaaaaaaaaaaaaah! Louisa! May goodnews ako sayo!” pasigaw na bati niya.

“Ang aga-aga Opay! Hinaan mo naman yang boses mo. Alam mo ba ang tahimik ng mundo ko kahapon”, pabirong sabi ko. May inabot siya saking paper bag. “May letter ka ba sa loob na nagsasabing hindi ka na kailanman magiging makulit sakin? Magandang surprise yun Opay.”

“Nope for that. But yes, it is really a great surprise”, para siyang kinikilig na hindi ko maintindihan. “Tara na!” yakag niya kaya dumiretso na agad kami sa first room namin.

Walang oras akong pinipilit ni Opay na buksan ko na ang paper bag at magkwento ako sa kung ano ang napag-usapan namin ni Trace kahapon. Pero hindi ko siya pinagbibigyan kaya umuwi siyang sawi sakin.

“You know what Ace, bakit hindi mo ipakilala sa akin yang mga kaibigan mo? Sa amin ni Mama? Sila ba yung nakita natin sa foodchain last time? Bakit hindi mo sila imbitahing pumunta sa bahay paminsan? Hindi ka pa nakakapagdala ng kaibigan mo sa bahay kahit kailan ah”, singit ko sa katahimikan habang naglalakad kami pauwi ni Ace.

“Hindi yun kailangan”, sagot niya lang sakin.

“Kung may gusto kang sabihin kay Mama pero hindi mo masabi, sakin na lang. Makikinig ako sa’yo.”, pero hindi siya sumagot. Ayoko namang gulatin siya ngayon at sabihing nakausap ko ang kaibigan niya kaya alam ko na ang totoo. “Alam mo Ace, kung may gusto kang gawin, gawin mo na ngayon pa lang. Kung sa tingin mong may hahadlang, hayaan mo lang. Basta ipakita mo na kaya mo. Sigurado ako, magiging proud din ang lahat sa’yo.”

“Hindi ko alam yang mga sinasabi mo Ate. Kasasama mo kasi yan sa bestfriend mong madaldal.”, at nauna na siyang pumasok sa bahay namin.

Louisa, anung gagawin mo ngayong Christmas? P.S. Pakibuksan na yung paper bag. Love yah!

Ngayon na lang ulit ako nakatanggap ng text message. Anu bang meron sa Christmas? Kinuha ko naman ang paper bag na sinasabi niya. Anu nga kaya ang laman nito? Bakit ba kanina niya pa ako pinipilit?

“AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAHHHHHH!”, hindi ko napigilang mapasigaw at dali-dali akong bumaba sa sala nung oras na makita ko ang laman ng paper bag. Sari-saring uri ng candy ito at isang concert ticket.

YES! Concert ng Elixir Band dito sa Pilipinas!

“Anung nangyari sayo?”, tanong ni Ace na parang nakakita ng multo. Iniharap ko sa kanya ang hawak ko.

Sakto namang kauuwi lang ni Mama galing sa trabaho. “Anung nangyari Louisa?”, katulad ng ginawa ko kay Ace ay iniharap ko din sa kanila ang ticket na hawak ko.

“Anu yan anak?”, tanong ni Ate Maddy.

“Concert ticket po ito. May concert ang Elixir sa Christmas Eve dito sa Pilipinas, Mamaaaa! Papayagan mo ako diba?”

“Sinayang mo ang pera mo para sa isang ticket na yan?”, galit na tanong ni Mama.

Umakyat na sa taas si Ace. Mukhang ayaw niyang mapakinggan pa ang magiging usapan namin ni Mama.

“Ma, hindi ko po ito binili. Binigay po sa akin ni Opay.”, I said calmly. Nabawasan ang excitement level na naramdaman ko kanina, hindi yata ako papayagan ni Mama.

“Ibalik mo kay Opay yan bukas, hindi ka kamo makakasama.”, sabi ni Mama at nagpunta na siya sa kwarto niya.

Gusto kong sundan siya, gusto kong tanungin kung hindi na ba magbabago ang isip niya, kung bakit ayaw niya at kung hindi niya ba ako hahayaang maging masaya kahit isang beses lang. She knows how boring my life is, ngayon na nga lang ito nagkakakulay nung naging kaibigan ko si Opay at nung humanga ako sa Elixir.

Pero kailanman ay hindi ko pa yun ginagawa. I never questioned her decisions.

But this? It’s a once in a lifetime experience! Hindi ko alam kung mauuulit pa ba ang ang pagkakataon na ito. Meron na akong libreng ticket, makikita ko pa sila. Makakapanuod ba ako kung hindi dahil kay Opay? Hindi! Dahil alam kong hindi ko kayang isipin na bumibili ako ng isang mamahaling concert ticket.

Take note: It’s a VIP ticket! For Peter’s sake! OhMyGod!

Malungkot akong umakyat sa kwarto ko at nag-status na lang sa facebook para kahit papaano ay mapagaan ang loob ko.

I think LIFE is like a jigsaw puzzle … the wrong thing is that I guess I might not find the perfect pieces to solve my own life.

Katulad nung mga nakaraang araw, isang tao lang ang palagi kong nakakausap kapag malungkot ako.

Trace: What do you mean by that?

Louisa: Nah. Naisip ko lang yon. Wag mo na intindihin.

Trace: Hindi ba yung mga bagay na naiisip natin, yun yung mga bagay na madalas nating problemahin?

Louisa: Not at all. Yung iba naiisip mo kasi yun yung makakapagpasaya sayo.

Trace: I get your point. What I’m saying is that, you can’t say anything about jigsaw puzzle unless it has something to do with your life, with you.

Louisa: May kahihinatnan ba itong usapan natin?

Trace: Hahaha. Kumain ka na ba?

Louisa: Nope. Busog pa ako.

Trace: Paano kung makatulugan mo na hindi ka pa kumakain?

Louisa: Eh di tulog. Bukas na kakain.

Trace: You’re weird. Health is wealth. Don’t you know that?

Louisa: Anu kita ngayon? Nanay?

Trace: Haha. How’s your day?

Louisa: I’m good. Thank you.

Trace: You’re supposed to tell me a story.

Louisa: Anung story naman?

Trace: When I ask you about your day, you have to answer why it becomes good. You have to tell me the whole story. Or maybe just a little bit, so I can have a clue why you become good all day.

Louisa: No need. I’m just good. That’s all.

Trace: Okay. I’m trying to be your friend, but you didn’t show much of interest to be my friend.

Louisa: You’re already my friend.

Trace: Yes, on facebook.

Ayokong maniwala na talagang ako lang ang kinukulit niya palagi pero parang may nagsasabi na maniwala na ako. Maniwala na ako sa kanya. Bakit ang bilis niya magreply? Bakit hanggang ngayon tatlo pa rin kaming friends niya sa facebook. Hindi ko inistalk ang timeline niya, well tiningnan ko lang naman kung may picture siya kahit isa. But unfortunately, wala.

Louisa: Bakit wala kang kahit isang picture?

Trace: I am not that ‘selfie-guy’ like what the others does everyday.

Louisa: But atleast one, you should have atleast one.

Trace: Is that required?

Louisa: Yes. For you to be my REAL friend.

Hindi na siya sumagot pero na-seen niya ang message ko. Bakit kaya?

Louisa: Ayoko lang na kinakausap kita pero kahit isang picture mo wala akong makita.

Trace: Up to now, you didn’t trust me?

Louisa: Hindi sa ganun. Pero Trace, alam mo ang ibig kong sabihin.

Trace: Okay. I’ll send you a picture one of these days but please not now and could we please talk about it on some other time?

Louisa: Bakit?

Trace: Do you trust me?

Ayan na naman siya. He’s being mysterious again. But why am I feeling this? Bakit parang tiwala ako sa kanya? Dahil ba ito yung unang beses na may nakipag-usap sa isang boring na katulad ko?

Louisa: Okay. But please, wag mong papaabutin ng bagong taon.

Trace: Haha. Okay!

Mahaba-haba na rin ang usapan namin nung biglang hindi na siya nagreply.

Hanggang ngayon ay nalulungkot pa rin ako sa desisyon ni Mama. Hindi ko iyon sinabi kay Trace dahil baka hindi niya lang ako maintindihan. But I think I really need something right now. Something to cheer me up.

Louisa: Trace

Louisa: Gising ka pa ba?

Or someone to cheer me up.

Louisa: Tulog ka na siguro. Gusto ko lang kasi ng makakausap ngayon. Pasensya ka na kung pagbukas mo puro messages ko ang mababasa mo. Wag mo na lang pansinin ah. Lilipas din naman ito hindi ba? Lilipas din itong bigat na nararamdaman ko ngayon.

Louisa: Naranasan mo na bang tanungin yung buhay ng ilang beses na. Yung tipong hindi mo na alam kung nabubuhay ka na lang ba para tanungin ang mundo kung anung nangyayari sa buhay mo. Ang gulo no? Haha.

Louisa: Siguro nga tama ka na hindi ko naman maiisip yung jigsaw puzzle kung wala itong kinalaman sa buhay ko. Feeling ko kasi ako yung puzzle, yung mga tanong ko ang missing pieces, hangga’t hindi ito nasasagot eh feeling ko kulang pa rin ang pagkatao ko.

Louisa: HAHAHA. Para akong baliw ano? Sigurado bukas kapag nabasa mo ito, okay na ako. Sleepwell. Good night!

Lumipas ang ilang oras ay hindi pa rin siya online. Hindi niya pa rin nababasa ang messages ko. Ngunit kung kailan naman pabagsak na ang mata ko ay saka naman may tumawag sa messenger ko.

Nung makita kong si Trace ang tumatawag ay may bigla na lang akong naramdaman. Ito yung naramdaman ko nung una akong nag-message kay Blake. Yung abnormal na pagtibok ng puso. Bakit ganon? Kinakabahan ba akong maririnig ko ang boses niya.

You missed a call from Trace.

Trace: Be glad that you have so many questions in your life. It means that you’re normal but you can live extraordinarily. Haha! I’m sorry if I’m late. But I’m hoping that you’re okay now. Good night 🙂

Trace: You’re still awake?

Sabi niya nung mapansin niyang na-seen ko ang message niya.

Louisa: Hindi ako makatulog but your message cheers me up, seriously. Thank you Trace. Ikaw bakit gising ka pa?

Trace: Nasa byahe ako going somewhere. I think you need to sleep Louie.

Louisa: Louie? Anu ako lalaki, Tracey? HAHA.

Trace: I made you laugh! Haha. So, you’re okay now? Why Tracey? It sounds weird.

Louisa: Yes, dahil yata sayo. Haha. What’s weirder than yourself? Haha.

Trace: You laugh again! That’s three times now. Ha!

Louisa: Bakit ba ang big deal ng tawa ko? Hindi na ba dapat ako tumawa kahit kailan?

Trace: No, what I’m saying is I can make you laugh now without any effort. 🙂

Louisa: No, you still can’t TRACEY. Nakatsamba ka lang.

Trace: What’s “Nakatsamba”?

Louisa: Trace? Hindi mo alam kung ano ang “tsamba?”

Trace: Sorry. I read it in a wrong way. I know. Luck, right?

Louisa: Ah okay. Ipapabalik na sana kita sa Grade 1 eh. Haha.

Trace: Hey! You really need to sleep.

Louisa: Wait! Hindi ba sinabi mo kanina na magkwento ako kung bakit naging okay ang araw ko? Ngayon sasabihin ko sayo kung ano yung nagpasaya sakin kanina.

Trace: But I thought you have a problem.

Louisa: Bago mangyari yon, may magandang nangyari sakin. Wait, ipapakita ko na lang ang picture sayo. (picture ng concert ticket)

Trace: (Big smiley face emoticon)

Mag-rereply pa sana ako ng bigla siyang nagpadala rin ng picture.

Trace: (Picture of his hand holding the same concert ticket)

Biglang bumilis na naman ang tibok ng puso ko. Is it?

Trace: That means, I’m going to see you on Christmas Eve Louisa? Am I really in luck? 🙂

Inilapag ko na ang cellphone ko sa study table ko, hindi na ako nagreply sa kanya. Hindi ko alam ang sasabihin ko. Hindi ko tuloy nasabi sa kanya na yun nga ang problema ko, na hindi ako pinayagan.

Shit! Anu itong nararamdaman ko?

Paggising ko nung umaga ay hinanap ko agad si Mama. Pero sabi ni Ate Maddy ay kinailangan nitong pumasok ng maaga. Si Ace naman ay nagpaalam sakin na gagabihin ngayon kaya hindi ko na siya sinundo. Siguro, napagisip-isip niya yung sinabi ko kahapon.

Kinamusta ako ni Ate Maddy at sinabi kong naiintindihan ko naman si Mama. Kahit hindi talaga. “May malalim na dahilan ang Mama mo kaya siguro ganun ang naging reaksyon niya kagabi. Pero kahit kailan anak ay wag na wag kang magagalit sa kanya. Wag na wag kang magtatanim ng sama ng loob kahit kanino lalo na sa Mama mo.”, sabi niya pa. Alam ko naman iyon. Hindi naman ako galit kay Mama, hindi ko lang talaga siya maintindihan. “Hayaan mo at kakausapin ko siya.”, iniwang pangako sa akin ni Ate bago siya umalis sa tabi ko.

Si Opay naman ay hindi rin makapaniwala nung sinabi kong pupunta rin si Trace sa concert.

“Anung sinabi mo sa kanya? Sinabi mo ba na ‘See you’ o kaya ‘excited akong makita ka’. Ano! Ano! Anung sinabi mo?”

“Wala.”

“Wala? Bakit wala?”

“Ewan ko. Basta wala. Natulog na kasi ako.”

“Don’t lie! Alam kong may naramdaman ka nung nalaman mong pupunta rin siya.”

“Well, oo. Nainis ako.”

“Bakit ka naman nainis?”

“Feeling ko kasi sinusundan niya ako.”

“Ang feelingera mo na Louisa! Kung ikaw nga hindi mo alam na makakapunta ka dun sa concert, siya pa kaya na palagi mo rin namang sinusungitan? Huwag ka ngang ano dyan.”

Hindi ko mapigilang hindi tumawa sa sagot niya. Siya rin kasi ay feel na feel ang pagsesermon sakin. “Oo na! Oo na! Nagbibiro lang naman ako. Syempre kahit papaano, ewan ko ba, parang na-excite din ako nung nalam-Aray!”, bahagya akong hinampas ni Opay sa balikat. Grabe talaga siya. Kinikilig na naman yata nang walang dahilan.

“See? You felt that too! Don’t be so indenial nga!”, then she smiles. Maybe she’s right, I’m indenial.

Sorry I can’t help it. I can’t put too much trust to someone I don’t even know where he lives. But why am I feeling this?

“Pag-usapan niyo kung ano ang isusuot niyo, para madali natin siyang makita.”, dagdag pa ni Opay. Paano kapag nalaman niyang hindi ako pinayagan?

Hindi. Hindi. Kakausapin pa ni Ate Maddy si Mama tungkol dito. Makakapunta ako. Mapapanuod ko ang Elixir. Makikita ko si Blake. Makikita ko si –

“Mas excited akong makita yang ka-chat mo kaysa sa Elixir.”

Ako rin yata. Mas excited akong makita siya kaysa kay Blake. Bakit ganon?

Maaga akong nagpunta ngayon sa kwarto dahil maaga akong kumain.

Trace: Hey!

Trace: You’re online! Should I cry now?

Louisa: Bakit?

Trace: Haha. Hindi mo kasi ako nirereplyan kagabi pa. Hi Louisa 🙂

Ang saya-saya niya yata ngayon.

Trace: What are you doing now?

Louisa: Kausap ka?

Trace: Haha! So, can I call you? I guess you’re not busy anymore.

Pumintig na naman ng bahagya ang puso ko. Shit. Anu ba!? Bakit ba kinakabahan ako sa idea na maririnig ko ang boses niya?

Louisa: Okay. Pero saglit lang.

*phone ringing

Shoot! Sinagot ko ang tawag pero hindi ako nagsalita. Narinig ko yung malalim na paghinga niya mula sa kabilang linya. Haha! I guess, hindi lang ako ang kinakabahan.

“Hello?”, ang unang salitang sinabi niya.

OhMyGod! Yung boses niya ..

“Louisa?”, why is he sounded like .. No! He understands tagalog and he can speak tagalog too.

“Louisa po iyon hindi Louie-za.”, then I laughed. Is it real? We are actually talking right now? “Hello.”, dagdag ko pa kahit akala ko talaga ay nananaginip lang ako.

“It’s just the same. How’s your day going so far?”, for heaven’s sake! His accent!

“Are you using your American accent that you’ve learned from being home-schooled?”, I said with my oh-not-so-good English Accent.

He laughed.

“Oo na. Mas magaling ka nang magsalita ng english sakin. Wag ka ngang tumawa.”, kahit sa totoo lang ay ang sarap pakinggan ng tawa niya, baka hindi ko makayanan.

“No. Actually, you’re good.”, Is it his real accent?

Nawala sa isip ko yung idea na hindi siya galing sa Pilipinas. Dahil una, naiintindihan niya lahat ng tagalog words ko. Naiintindihan niya ako. Pangalawa, nagrereply siya sakin, kahit minsan lang, na tagalog ang gamit niyang language. Pangatlo, may concert ticket siya diba? Concert iyon para dito sa Pilipinas. But wait, I need the fourth one.

“Nakakapagsalita ka ba ng tagalog?”, seryoso kong tanong. Humiga ako sa kama dahil parang hindi ito yung ‘saglit’ na inaasahan ko.

“Of course yes.”

“Pero hindi ka nagsasalita.”, kontra ko sa kanya.

“Ayan ka na naman.”, he laughed again.

Pang-apat, hindi baliko ang dila niya sa pagsasalita ng tagalog. Baka sadyang rich kid lang talaga siya na nasanay sa International Language. Those four ideas are enough for me to think that he is a real Filipino.

“Ayun naman pala. Palagi ka kasing nag-eenglish. So, bakit mo ba gustong tumawag? Nabobored ka na naman ba at wala ka na namang kasama sa bahay?”, yung boses ko, lumabas siya na parang komportable na ako sa kausap ko.

“I’m not at home. But yes! I’m bored.”, and I think he smiles.

“Natutulog ka pa ba? Anu ba yung importanteng lakad mo kanina?”

Napatawa na naman siya. “Natulog ako sa sasakyan kanina bago kami makarating dito. Ikaw, nakatulog ka ba ng maayos?”

“Oo naman. Late akong nagising kaya late din ako sa school kanina.”, kwento ko sa kanya.

“No, I mean. Nakatulog ka ba ng ayos nung nalaman mong magkikita tayo sa Christmas Eve?”, tapos tumawa siya. Oh my God. The guts! “Kasi sakin, I don’t know how to explain this feeling, I am more than excited to see you.”

Please heart. Wag ka ngayong mag-inarte. Si Trace lang iyan, he’s normally sweet to you.

Dumaan pa ang ilang araw at ilang linggo ay nagung ganun na ang tema namin ni Trace. Kung dati ay pampalipas oras ko lang siya, ngayon ay may sarili na siyang oras sa buhay ko. Madalas na magka-chat kami pero kapag available kami parehas ay nagkakausap kami through call. Nakausap niya na rin ng isang beses si Opay at sabi pa niya na feeling niya daw ay si Blake ang kausap niya. Pero nung nagtagalog ito ay agad niya ring binawi ang sinabi niya.

December 13.

Sa kalagitnaan ngayon ng pagchachat namin ay bigla na naman siyang tumawag, mukhang tinamad na naman siyang mag-type.

“Bakit na naman?”, tanung ko agad nung sinagot ko ang tawag niya.

“Bakit ang sungit mo agad? Don’t you miss me?”, sabay tawa niya naman.

“Dictionary ka ba?”, alam kong alam niya na kung anung ibig sabihin ko.

“Bakit? Dahil na naman ba sa pag-eenglish ko?”, or hindi niya pala ako gets.

“Duh. Sanay na ako sa pagiging conyo mo. Ang ibig kong sabihin ay kasing kapal mo yung dictionary.”

“What?”, seryoso niyang reaction.

“What what your face!”, ako naman ang tumawa ngayon.

“I didn’t get it. Is that a joke?”,

“Hello! Earth to Tracey! May problema ka ba? Bakit ang lalim yata ng iniisip mo at hindi tayo magkaintindihan ngayon?”

“No no no! I don’t have any problem. Hindi ko maintindihan yung dictionary joke mo.”

“Ang sabi ko, ang kapal ng mukha mong tanungin kung namiss ba kita. Kasing kapal ng dictionary! Gets na?”

Hanggang sa hindi na siya nakapagsalita at tumawa na lang siya ng tumawa.

“Sabihan mo na lang ako kapag tapos ka nang tumawa.”, I said sarcastically. “Bakit kasi ang slow mo? Hindi mo minsan maintindihan yung mga joke ko?”

Bahagya niya munang inayos ang boses niya bago nakapagsalita. “I’m sorry. I’m not used to those kinds of joke. By the way, Don’t you really miss me? Because I miss you .. a lot.”

Ito na naman yung puso ko. May sarili na naman siyang mundo.

“Hello? Louie? Are you there?”, naririnig ko siya pero hindi ko magawang sumagot.

Dalawa na nga yata yung Louisa ngayon. Yung isa ay ako, na baliw na baliw sa Elixir at sobrang boring ang buhay. At yung isa naman ay ang Louisa na may ari ng pusong dala ko ngayon, na sa simpleng bagay na katulad nito ay napapangiti.

Naramdaman niya yata ang paghinga ko at nalaman niyang nasa linya pa ako. “Do you want me to sing a song?”

“Kumakanta ka?”, agad ko namang tanong. You know how much I admired the singers.

“We can all sing. The problem is, some are not just gifted like Louie Ray.”

“Louie ano?”, tinawag niya ba ako? Ako ba yung gifted na sinasabi niya? Naku lang! Kung alam niya lang kung paano mabasag ang baso sa pagkanta ko.

“Louie Ray. The famous vocalist of a famous band. Hindi mo siya kilala? Sa kanya ko nga kinuha ang nickname ko sa’yo.”, he said.

“Parang naaalala ko yung pangalang Louie Ray. But nope! Hindi ko siya kilala. Sino ba siya?”

“Filipino singer siya na nabigyan ng chance na maging bokalista ng isang American Band. He was admired by so many people, including me.”

“Ah. Kilala ko na siya ngayon.”, pero hindi talaga yun ang topic diba? “Akala ko ba kakanta ka? Kumanta ka na.”

“What do you want?”

“Kahit anong kanta.”, humiga ako para sana mas dama ko pag nakapikit ang pagkanta niya.

“Sige. Kakantahin ko yung kauna-unahang pinasikat na kanta ni Mr. Ray. Alam mo yung bandang Michael Learns to Rock?”

“Michael Jackson or Michael Jordan. Who learns to rock?”, walang gana kong pagsagot. Hindi kasi ako interesado sa mga sinasabi niya dahil hindi ko naman ito kilala.

Tinawanan niya na naman ako. Pero hindi na ako nagsalita.

“~After some time .. I’ve finally made up my mind .. she is the girl and I really want to make her mine..”, napabalikwas ako nung marinig ko ang kinakanta niya. Ito yung kantang pinapakinggan dati ni Mama. Ito yung kantang paulit-ulit kong naririnig nung bata pa ako. “~Im searching everywhere .. to find her again .. to tell her I love her and I’m sorry ’bout the things I’ve done..” Naalala ko naman yung mga oras na umiiyak siya habang pinapakinggan ang kantang ito. Hindi ko alam kung anung meron sa kanta na ito pero dahil don, naiiyak na rin tuloy ako. “~I find her standing infront of the church .. the only place in town that I didn’t search .. she looks so happy in her wedding dress but she’s crying while she’s saying this .. Boy I missed your kisses, all the time but this is .. 25 minutes too late..”

May bigla namang sumigaw sa line niya ng “Happy Birthday!”, biglang namatay ang call at nag-iwan siya ng message.

Trace: Sorry. Today is my friend’s birthday. Good night. Sorry again.

Louisa: Good night. Thank you!

Kaya nung pumasok ako kinabukasan ay pugto ang mata ko. Ang dinahilan ko na lang kay Opay ay dahil pinanuod ko ulit yung movie na My Sister’s Keeper kahit ang totoo ay naaalala ko yung mga pagkakataong nahuhuli ko si Mama na umiiyak dahil sa kantang ito.

Kapag minsang hindi nakakapagchat si Trace sakin ay nag-memessage pa rin ako sa kanya. Nakasanayan ko na kasi na may isang araw o dalawa siyang hindi talaga nakakapag-chat sa akin. O kaya naman minsan ay saglit lang sa isang araw. Nalaman ko rin na madalas pala siyang wala sa bahay nila. Pero kapag naman hindi siya busy ay ako naman na ang nagsasawa sa message niya na kahit hindi ako nakakapagreply ay nagpapadala pa rin ito, like: “I took a bath. I’m eating turon now.”, “I’m talking to Bantay (yung aso niya) because you’re busy”, “My Mom enjoyed the food. Ako ang nagluto.”. Marahil ay walang kwenta pero katulad ng minsang nawawala siya ay sanay na rin kaming dalawa sa ganitong klaseng usapan lang.

December 23.

Sobrang excited na si Opay at lalo na si Trace. Sinabi pa niya na magsusuot siya ng kulay red na t-shirt na may tatak na captain america shield para daw madali ko siyang makita. Sobrang paborito niya talaga si Captain America.

Hanggang ngayon ay hindi ko pa sinasabi sa kanila na hindi ako pinayagan ni Mama. Nagu-guilty na nga ako eh pero kasi si Ate Maddy, sabi niya ngayong gabi daw ay gagawin niya na lahat para lang payagan ako. Hindi rin naman ako nawawalan ng pag-asa.

Bakasyon ngayon si Mama pero busy pa rin siya sa study room niya. “Mama, coffee break muna kayo.”, ipinatong ko ang kape sa lamesa niya. Tumingin naman ito bago humigop. Napansin niya yatang hindi pa rin ako umaalis.

“Kung tatanungin mo lang ako kung papayagan na ba kita bukas, sige na. Pumunta ka na pero wag mong kakalimutang may nag-aalala sayo dito sa bahay ha. Magtetext ka.”, nanlaki ang mata ko sa sinabi ni Mama. Ilang segundo pa ang lumipas bago ko naisip na hindi nagbibiro si Mama. Sa sobrang tuwa ko ay nayakap ko siya.

“Salamat po Mama.”

“Pagkatapos ng concert ay don na kayo matulog sa condo nila Opay. Hindi ba malapit lang naman iyon dun?”, tumango naman ako at niyakap ulit siya. Salamat po Lord. Salamat Mama.

Bago ako umakyat sa kwarto ko ay nakita ko si Ate Maddy. Agad ko rin siyang niyakap at parang alam niya na agad kung para saan iyon. “Anu po ang ginawa niyo kay Mama?”, tanong ko sa kanya.

Pero kinindatan niya lang ako at ngumiti. Nayakap ko ulit siya sa pangalawang pagkakataon. “Salamat ng marami At Maddy.”

Ready na talaga ako bukas. At masasabi kong ito na ang pinakamasayang araw ko so far!

Ngayong gabi ay hindi nag-online si Trace. Hindi ko alam kung bakit pero nagmessage pa rin ako sa kanya.’

Louisa: I’m super duper excited to see Blake! Haha. Oh my God Trace. Sobrang saya ko ngayon pa lang. See you rin pala. Good night 🙂

——————————-

Christmas Evening.

“Mag-message ka na sa kanya Louisa.”, sabi sakin ni Opay. Magkatabi kami ngayon ni Opay sa upuan at naghihintay na magsimula na ang concert. Sobrang lapit namin sa stage na hindi ko na minsan maintindihan ang sinasabi niya dahil sa lakas ng speakers. Tinutukoy niya naman si Trace dahil napansin naming VIP ticket din ang sa kanya.

“Kanina pa ako nagmessage sa kanya pero hindi siya online. Hanggang ngayon hindi pa rin.”, Ang naisip na lang namin ay baka hindi niya binubuksan ang facebook niya kasi nasa byahe siya kanina o kaya naman ay natatakot na malowbat ito.

“Alam mo ba Opay umalis rin si Ace kanina.”, nagpaalam siya na may overnight sila ng mga kaibigan niya. Nagtaka nga ako dahil pinayagan agad siya ni Mama, pero sabi ni Ate Maddy ay ito daw kasi yung unang beses na nag-paalam ito kay Mama kaya pinayagan agad.

“Saan nagpunta?”

“Hindi ko nga alam. Tingnan-tingnan mo sa paligid kasi baka nandyan yun nanunuod. Sinabi ko na naman sayo diba na pangarap niyang magkaroon ng sariling banda.”, pagbibiro ko kay Opay pero tumawa lang siya.

Ilang minuto pa ay nagsimula na rin ang hinihintay namin. Pero hindi pa sila Blake ang sumalang agad. Rinig na rinig mo na ang sigawan ng tao. Nasan na kaya si Trace?

“Ladies and Gentleman, the Criss-cross!”, Tumama ang lahat ng spotlight sa kanila. Unang nagpakitang gilas ang may hawak ng lead guitar.

Kinalbit ko si Opay. Ngunit tulad ng nasa isip ko, ay ganun rin pala ang ginagawa niya. Pinilit naming linawan ang mga mata namin para mas makita ang mga members ng banda na nasa stage.

“Oh my God! Si Ace!”, sigaw ni Opay nung ma-confirm niyang tama nga ang hinala namin sa lead guitarist. Ako naman ay hindi na nakapagsalita.

Ang galing niya. Ang galing nga ng kapatid ko. Hindi lang siya may hawak ng gitara, nagsesecond voice din siya. “AAAAAAAAAAAAAAAAACCCCCCCCCCCCEEEEEEEEEEEEEEEEEEE!”, nakakarinding sigaw ni Opay dahilan para mapangiti ako.

Pagkatapos ng dalawang kanta nila Ace ay mas malakas na sigawan pa ang narinig namin. Palabas na pala sa stage ang Elixir.

Hindi na ako mapakali. Yung pakiramdam ko, parang gusto kong tumayo na at sunduin na sila backstage. Hindi ko na mapigilan yung excitement na makita si Blake. Shit! Para akong nadudumi. Hindi ko maintindihan yung feeling.

“Hello Philippines!”, unang pagbati ni Blake nung oras na lumabas na sila.

Shit! Shit! Ang gwapo niya pala lalo sa personal. Oh My God! Buti na lang malapit kami sa stage. Itong katabi ko, hindi na mapigilan sa pag-irit.

“Diba sabi ko sayo magkaboses sila ni Trace?”, bulong sakin ni Opay. Kinurot ko naman siya. Naisip ko na naman tuloy si Trace, nakarating kaya siya?

“This is our first song. Dedicated to all of you.”, sabi ni Blake bago siya kumanta.

Hindi na yata tumahimik ang paligid kahit marami na ang natutugtog ng Elixir. Mas lalo pang lumalakas ang sigawan kapag nasa chorus part na ng kanta.

“And for our last song ..”, then he started singing.

Malat ang mga boses namin ni Opay nung matapos ang concert. Grabe kasi yung sigaw namin. Sobrang dami ang lumapit para habulin ang Elixir at magpapicture pero kami ay hindi na nakipagsiksikan. Baka kasi mamaya ay mapahamak pa kami.

At isa pa ay sobrang excited itong si Opay na makita ko si Trace. “Ano? Wala pa bang reply?”

Tiningnan ko naman ang phone ko. “Opay! He’s active!”, agad naman niyang kinuha at nagtype.

Louisa: Where are you?

Hindi siya nagreply pero na-seen niya ang message.

Louisa: Hey! Sige wag kang magreply pero magkita tayo sa MOA Eye. Maghihintay ako dun.

“Opay!”, pigil ko sa kanya pero na-send niya na ang message. “Bahala ka hindi ako pupunta.”

Pero wala pa rin akong nagawa sa kanya at napapunta niya pa rin ako sa MOA Eye. Hindi niya na ako sinamahan pero sabi niya ay hindi daw siya aalis sa MOA Arena hangga’t hindi ako nagtetext na magkasama na kami. Para kung hindi man daw ako siputin ay susunduin niya ako dun.

Louisa: Trace. Nasan ka na ba?

Hindi na ganun kadami ang tao pero maliwanag pa rin naman. Pero natatakot ako. At ayun nga, hindi na siya active at hindi na niya nabasa ang message ko. Unti-unting nawawala ang mga tao at unti-unti ding nawalan ako ng pag-asa. Mahigit sampung minuto na rin yata akong naghihintay. Umupo ako sa bayside, dun sa part na medyo madilim at walang tao. Nagtext ako kay Opay na sunduin niya na ako.

“Why are you alone at this hour?”, tumingin ako sa lalaking nagsalita. Hindi ko siya masyadong maaninag dahil madilim na. Sa takot ko ay tumayo na lang ako at lumayo sa kanya.

“Hey Miss! Miss! Wait!”, pero hinabol niya ako. Inilagay ko ang cellphone ko sa bag at nag-ready na humarap sa kanya. Ang goal ko ay ipukpok ang bag na dala ko sa ulo niya as hard as I can.

“Layuan mo ak-“, pero ako ang napalayo at nagulat nung nahampas ko ang braso niyang nakasangga.

“Sorry, did I frighten you?”, tanong niya habang hinihimas ang nasaktan niyang braso. “What’s inside that? It’s hard.”, sabi niya pa bago humarap sakin.

Pero hindi pa rin ako nakapagsalita. Kumurap ako ng tatlong beses, kinurot ko ang magkabilang pisngi ko at kinagat ang daliri ko.

“What are you doing?”, sabi niyang nag-aalala.

Hindi nga ako nananaginip. Totoo siya. Totoong kausap ko siya ngayon.

“B..Blake?”, finally! Nakapagsalita rin ako.

Ngumiti naman siya. “I thought, you didn’t know me”. Holy -! Paanong hindi ko siya makikilala? OHMYGOD!

Lumapit ako sa kanya nang hindi pa rin makapaniwala. Hinaplos ko saglit ang braso niya at agad akong napataklob ng bibig, “You’re real!”

Tapos tumawa siya, “Do I look like a ghost?”

Umiling ako sa kanya. Kahit gusto ko siyang yakapin, gusto ko siyang halika- OHMYGOD ang gwapo niya lalo sa malapitan! Para akong tuod dun na nakatitig lang sa kanya.

Sa di kalayuan ay may narinig kaming ingay, may tumatakbo pa. Napalingon siya at nakita niyang papalapit na sa amin ang mga iyon.

Hinawakan niya ang kamay ko at kinaladkad ako kung saan. Hindi ko ramdam ang bilis ng takbo naming dalawa, ang hanging pumapaspas samin at ang dilim ng dinadaanan namin. Dahil feeling ko ay mabagal lang ito, nag-slow motion ang lahat at biglang magic na parang lumiwanag ang paligid ko. Ito na naman heartbeat ko, may sarili na naman siyang mundo.

“So, what are you doing in the dark?”, tanong niya sakin nung mahimasmasan na ako at nakalayo na rin kami. Nabanggit niya na gusto niyang galain kahit saglit ang Manila pero ayaw siyang payagan ng manager niya kaya tumakas siya at nakarating dun sa bayside. Mamayang 3AM kasi ay flight na ulit nila pabalik. Naitext ko na rin si Opay na wag niya na muna akong sunduin at mamaya ko na ikukwento ang lahat. Nung una ay nagtaka siya pero nagtiwala rin naman siya sakin.

“I’m waiting for someone.”, sabi ko. Bigla na naman akong nalungkot sa idea na hindi ako sinupot ni Trace. But it’s a blessing in disguise kasi magkasama kami ngayon ni Blake. “But unfortunately, he didn’t come”

“He? That means you’re waiting for a boy. Maybe he has a reason.”, sagot naman siya. Agad naman akong ngumiti sa kanya. Kung anu man iyon ay maiintindihan ko naman, basta mag-explain lang siya. “Do you want something to eat?”, tanong ni Blake at tinuro ang 24 hour store malapit samin.

“No I’m fine. Do you want?”, tumayo ako at balak ko sanang bilihan siya ng pagkain dun. Alam ko kasi na hindi siya pwedeng makita ng iba kaya mas safe na ako na ang bumili.

“No! Stay here.”, pigil niya sakin. “I’ve always wanted to do this. To buy something in a store, alone.”, nilagay niya ang hood ng jacket niya bago nagpunta dun. Napangiti naman ako. Ang simple simple pala ng pangarap ng mga sikat na tao.

Tumunog ang phone ko.

Trace: Sorry. Nasiraan yung sinakyan ko papuntang Manila kaya hindi na ako tumuloy. Sorry ulit, naghintay ka ba?

I was quite amused by his message, tagalog na tagalog siya ngayon.

Louisa: Okay lang. Naiintindihan ko.

Trace: Thank you.

Then hindi na ulit siya online. Nakakalungkot naman yun, VIP pa naman yung ticket niya. Sayang.

“Here”, hindi ko namalayang nandito na pala si Blake at inabot niya sakin ang isang doughnut. “The cashier girl recognized me”, tumawa ulit siya. Bakit ganon? Naaalala ko si Trace sa mga tawa niya? “Don’t you like doughnut?”, hindi na ako sumagot at kumagat na lang sa pagkaing binigay niya. Tinabi niya rin ang softdrink in a can sakin bago siya umupo sa tabi ko. “I know this place. It was once in my dream..”, seryoso niyang pagkukwento. “I am here, sitting alone and wondering what could have happened if I am not the Elixir’s vocalist.. Then suddenly, my Mom woke me up. She said ‘Today is the first day of your state tour, wake up! Wake up!’ .. Again, even in my dream I didn’t able to get the answer”.

Kahit pala siya ay may problema rin na katulad ng iniisip ko. Parehas kaming hindi makuha ang mga sagot sa mga tanong namin. Sabi niya ay gusto niyang gumala kahit saglit kaya niyakag ko siyang maglakad-lakad kahit saan. Tuwang-tuwa naman siyang kumukuha ng litrato. Gusto niya rin na palagi akong kasama sa picture niya. Nung una ay nahihiya ako pero sabi niya, magtatampo raw siya. Pinasa niya sa cellphone ko yung ibang pictures na magkasama kami. Kahit sa alon ng dagat sa Manila Bay ay tuwang-tuwa siya. Nosebleed lang ako kasi english ang language niya pero thanks to Trace, kahit papaano ay nasanay akong makipag-usap sa englisherong tao.

Ilang oras din kaming naglakad nun ng may lumapit na sa kanya. At dun ko nalaman na may kasama pala kami, nasa malayo lang ito kaya hindi ko napapansin. Mukha siyang bida sa movie na Men in Black.

“Sir, it’s already 2:30”, sabi nung lalaki.

“Okay. Okay.”, sagot naman ni Blake at humarap sakin. “Where do you live? Maybe I can send you there to make sure you’re safe.”

“You don’t need to. My friend will be here soon. You can go, you’ll be late for your flight.”, sagot ko naman.

Hinawakan niya ako sa pisngi at feeling ko ay tumaas ang lahat ng dugo ko sa katawan. Lumakas din yung tibok ng puso ko.

“Thanks for the time. I will always remember this moment .. and you”, she kissed my forehead.

SHE KISSED ME ON MY FOREHEAD? OHMYGOD!

——————-

“YAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH! Hindi ako makapaniwala Louisa.”, nagtatatalon si Opay sa kama. Pagka-uwi kasi namin kagabi ay nakatulog na agad siya sa pagod kaya naman nung pag-gising niya ay saka na lang siya nagpakwento sakin. “Talaga? Talaga? YAAAAAAAAAAAH! Louisaaaaaa! You’re so lucky!”, niyakap-yakap niya pa ako bago niya ako hinayaang bumangon. “May I see the picture?”,pangungulit niya at nakita ko na naman ang kumikinang niyang mga mata.

Kinuha ko ang cellphone ko sa bag na dala ko kahapon at ipinakita ang pictures kay Opay.

“Holy cow Louisa! Ang gwapo niya. At tsaka look .. bagay kayong dalawa.”, agad naman niyang kinuha ang laptop niya at nagbukas ng facebook. “Tingnan natin baka nag-update siya.”, sabi ni Opay.

Nagustuhan ko yung idea niya kaya tumabi ulit ako sa kanya sa kama.

It was proved that the Philippines has the BEST FANS! Till we meet again, Manila ❤

Yan yung last post ni Blake at may kasama pa itong picture niya na nasa loob ng eroplano.

"Opay, look at his shirt", gulat na sabi ko kay Opay. Ang suot niya ang red T-shirt na may tatak na Captain America Shield.

"What's with their shirt?", ay oo nga. Hindi ko lang pala napansin na lahat ng members ng Elixir ay ganun ang suot.

At marami rin sa comment section ang nagpakita ng picture nila na may suot ding ganun. So, I think Trace is really a fan of Elixir. Siguro nahihiya lang siyang aminin sakin na fanboy siya.

Nung makauwi ako sa bahay ay sakto namang kabababa lang ni Ace galing sa kwarto niya. Bigla ko tuloy siyang nayakap dahil sa ginawa niya sa concert.

"Ate anu ba!", hindi kasi siya sanay na niyayakap siya.

"Ang galing-galing mo kagabi Ace.", sabi ko pa.

"Wag ka ngang maingay dyan. Baka marinig ka ni Mama", this time ay mas mahigpit ko siyang niyakap. Hindi ko pa rin kasi lubos maisip na ang galing galing pala talaga ng kapatid ko.

Ilang araw at gabi ang lumipas pero hindi pa rin nag-oonline si Trace. Sanay na naman ako kapag ganun siya pero ngayon ay nabobother talaga ako. Hindi ba holiday season ngayon? Dapat nga ay hindi siya busy at palagi siyang nasa family niya.

December 28.

Hindi na mapakali si Ate Maddy sa pag-iisip kung ano ang ihahanda namin para sa new years eve. Nung Christmas kasi ay umaga ko na natikman ang mga luto niya dahil nga ito yung unang Christmas na hindi kami magkakasama.

"Ate, mag-carbonara ka naman. Para po maiba.", suggest ko naman.

"Hindi Ate Maddy, mas masarap pa rin yung spaghetti niyo", kontra naman ni Ace.

Madalas na kaming mag-kakwentuhan ni Ace nitong mga nakaraang araw. Nakwento niya na kaya pala siya ang sumalang nun ay dahil nagkasakit ang lead guitarist nung bandang Criss-cross at siya ang nirefer ni Reynold para mag-substitute. Nung mga araw na late siya nakakauwi ay dahil sa practice. Nakilala ko na nga rin pala yung paboritong singer ni Trace na si Louie Ray. Paborito na rin kasi ito ni Ace ngayon dahil ipinakilala daw ito nung mga nakasama niya sa banda. Ang galing niya pala talaga kumanta. Pinakinggan ko yung version niya ng 25 minutes at na-LSS na ako.

"~Against the wind .. I'm going home again .. Hmmm .. wishing me back to the time when we were more than friends ..", habang tinutulungan ko si Ate Maddy na maggayat ay hindi ko mapigilang kumanta. Napapatingin siya sakin, siguro dahil hindi ako magaling pero nagpipilit pa rin. "~But still I see her infront of the church .. the only place in town that I didn't search .. she looks so happy in her wedding dress but she cried while she's saying this .. Boy I missed your kisses, all the time but this is .. 25 minutes too late .. though you've travelled so far .. boy I'm sorry you are 25 miutes too late."

"Louisa", napalingon ako sa tumawag sakin. Lumabas si Mama sa study room.

"Bakit po?", tanong ko pero nakatingin lang siya sakin.

Damn. Yung kanta nga pala.

Anu kaya ang meron sa kantang yun? Minsan naiisip ko na baka may kinalaman ito sa Papa ko. Hindi ko alam o nakita man lang kung anu ang itsura ni Papa. Basta ang sabi, nakuha ko yung ilong ko sa kanya. Ayokong sirain yung magandang mood ko ngayon. Kaya tumaas na lang ako sa kwarto ko at nagulat ako nung makita kong may message na si Trace.

Trace: Hi!

Agad naman akong tumawag sa kanya nung mapansin kong online pa rin siya. Ewan ko ba, hindi naman ako ganito dati. Parang ang tagal naming hindi nagka-usap.

"Bakit ngayon ka lang nag-online?", tanong ko agad sa kanya.

"Busy lang. How are you?", parang wala lang sa kanya yung pag-aalala ko.

"Maganda pa ring yung mood ko simula nung Christmas Eve.", tumawa naman siya at tinanong kung dahil pa rin ba iyon kay Blake. "Oo. Hindi ko pa rin kasi makalimutan yung mga nangyari. Yung nahampas ko siya tapos ngumiti pa siya nun sakin. Ang gwapo-gwapo niya Trace.", tumawa naman siya at sabing ipagpatuloy ko lang yung kwento ko. Nagtaka naman ako nun kung bakit gusto niyang magkwento lang ako tungkol kay Blake. Bakit parang ayaw niyang siya naman ang magkwento sakin. Pero pinagpatuloy ko pa rin. Lahat ng ginawa namin, pati yung mga walang kwentang pinipicturan ni Blake ay sinabi ko sa kanya. Pati yung mga sweet gestures niya sakin at yung mga ngiti niya kapag sinasabi niyang ang ganda ko sa picture ay sinabi ko kay Trace. "Tapos Trace nung paalis na siya, alam mo ba kung ano ang sinabi niya?"

"That he has a crush on you?", tuwang-tuwa niyang sabi sakin.

Nainis naman ako. Bakit ba tuwang-tuwa siya? Bakit ba parang ang saya-saya niya? "Hindi. Sabi niya na hinding hindi niya ako kakalimutan at kiniss niya ako.", pero walang reaction si Trace. Hindi man lang siya nagtaka kung nagsisinungaling ba ako tungkol sa kiss.

Ang sabi niya lang, "Good for you. You found your forever", tapos tumawa na naman siya.

Hindi na ako nagsalita. Hindi ito yung inaasahan kong magiging reaksyon niya o sasabihin niya kaya pinatay ko yung tawag.

Trace: What happened?

Louisa: Bakit ganyan ka?

Trace: Ano?

Louisa: Parang ang saya saya mo.

Trace: Why? Gusto mong malungkot ako kahit na ang saya-saya ng kwento mo?

Siya ba ang may mali?

Louisa: Oo. Gusto kong magalit ka sakin. Gusto kong sabihin mo na wala na akong alam kundi si Blake.

O nasa akin ang mali?

Trace: Bakit naman?

Ilang araw ko siyang hindi nakausap pero hindi niya man lang sinabi sakin kung ano ang dahilan. Gusto kong magalit siya sakin nang hindi ko rin alam kung anung dahilan. What's really wrong with me?

Louisa: You're naturally funny, amiable and warmhearted Trace. Yun yung mga ugali mo na gustong-gusto ko lalo na kapag may problema ako. Pero parang ayaw kong makita ngayon sayo yan. Sakin lang ba o sa lahat ng nakakausap mo ay ganyan ka?

Trace: What's wrong with you? Kanina lang ang saya-saya mo. Is this a prank?

Louisa: Then hanggang ngayon hindi pa kita nakikita. Hindi ko alam kung pagkakatiwalaan pa ba kita.

Trace: Is this about that Christmas Eve again? I thought we're okay.

Louisa: I don't know Trace. I don't know.

Hindi ko alam kung anu itong nararamdaman ko. Basta na lang, nawala ako sa mood. Dahil ba nararamdaman ko na parang wala na lang ako sa kanya? Na parang okay lang sa kanya na hindi kami magkausap ng matagal.

When you realized that you're just nothing. Nothing less, nothing more. Totally nothing.

Ilang minuto lang mula nung nai-post ko ito ay tumawag sa phone ko si Opay.

"Louisa, anung problema?", tanong agad ni Opay.

"Ewan ko ba. Parang may mali sakin ngayon.", tapos tumawa ako sa kanya. "Hindi na nagbago yung good mood ko simula nung Christmas Eve hanggang ngayon. Pero kanina nagkausap na kami ni Trace-"

"OMG! Nag-away kayo?"

"Makinig ka kasi muna. Ganito nga, eh di nagkausap na kami. Okay lang naman kasi sanay naman ako na minsan nawawala siya. Nagkwento ako kanina tungkol sa nangyari nung kasama ko si Blake. Buong pag-uusap namin si Blake yung topic-"

"OMG! Nagalit siya?", sabat niya.

"Opay naman! Hindi mo ako pinapatapos pero yun nga eh. Hindi siya nagalit.", pag-amin ko. "Tuwang-tuwa pa siya kaya nainis ako."

Bigla siyang tumawa. Tumawa ng tumawa hanggang sa hindi niya na ako kausapin.

"Pati ba naman ikaw Opay sisirain ang mood ko?"

Tumawa ulit siya but this time nakapagsalita na siya. "Mahal mo na no?"

"Ha?"

"Kaya siguro si Blake ang gusto niyong topic niyo kanina ay gusto mong pagselosin siya. Yung nga lang, hindi siya nagselos kaya nainis ka.", tawa siya ng tawa.

Totoo kaya?

"Hindi. Kasi ang tagal naming hindi nagkausap tapos parang wala lang sa kanya. Hindi man lang siya nag-explain."

"Pinag-explain mo ba? Isa pa, dati na naman siyang ganyan at sabi mo wala ka na namang pakialam diba? Dahil nagkakausap din naman kayo pagkatapos niyang maging busy. Kaya wag mong lokohin ang sarili mo na yun ang dahilan kung bakit ka ganyan."

"Anu bang sinasabi mo?"

"Mahal mo na siya Louisa! Wag ka ngang ano dyan! Kaya feeling mo ay binabalewala ka niya dahil mas gusto mo na siya hindi tulad dati. Kaya parang hindi mo na ramdam yung mga bagay na ginagawa niya sayo, kahit sweet naman talaga, dahil mas nagiging demanding ka na ngayon sa atensyon niya. Hindi ba sweet yung pagtyagaaan niyang pakinggan ka kahit puro ka Blake? Hindi ba sweet yung kahit busy siya eh nagagawan niya ng paraan na kausapin ka?"

Hindi ko alam. Kung tama ba yung sinasabi ni Opay, pero parang yun nga ang nararamdaman ko. Tae. Mahal ko siya? OHMYGOD! Pwede bang mahalin ang taong hindi mo pa nakikita?

"Kung ako sayo, itanong mo na rin sa kanya kung anu ka ba sa kanya. And trust me, sasabihin niyan na mahal ka rin niya.", there, she ended the call.

Iniwan niya na naman ako sa ere. Iniwan niya na naman ako habang naguguluhan.

December 31.

Three Days after nung pangyayaring yun, oo na! Sige na! Mahal ko na nga ata si Trace. Pero ayoko, ayokong ituloy 'tong nararamdaman ko. Ayokong tuluyang mahulog sa taong hindi ko pa nakikita at hindi ko lubusang kilala.

Ay tanga, nahulog na pala ako.

Pero mali ito hindi ba? Hindi naman ito tunay na pagmamahal. Paano mo iibigin ang taong sa computer mo lang nakilala?

Gabi-gabi siyang nagmemessage sakin pero hindi ko talaga siya nirereplyan. Tinitiis ko kahit alam kong gustong-gusto ko na siyang makausap. Gusto kong masigurado muna kung tama ba itong nararamdaman ko.

Narinig ko na lang ang malakas na sigaw ni Ace galing sa ibaba. "MAGALIT KAYO SAKIN! MAGALIT KAYO SA AMIN! MAGALIT KAYO SA MUNDO! Dyan naman kayo magaling hindi ba?"

"Mama!", sigaw ko nung makita kong sinampal niya si Ace. Agad naman siyang hinawakan ni Ate Maddy.

"Hindi mo alam ang sinasabi mo. Wala kang alam kaya wala kang karapatang sabihin sakin yan! Ako ang Nanay mo, baka nakakalimutan mo!"

"Buong buhay ko tinatawag kitang Mama pero hindi ko kailanman naramdaman yun. Para lang akong batang walang magulang na pinatira mo dito dahil lang kailangan mo! Pero hindi, hindi ka naging Ina sakin!"

Sinampal ulit siya ni Mama. Pero hindi tumigil si Ace. Hindi ko alam kung ano ang nangyayari pero nasasaktan ako. Bakit ganito? Bakit hindi pwedeng isang beses lang dumating ang problema? Bakit kailangang magsabay-sabay sila?

Hindi na ba talaga ako magiging masaya?

"Nakita mismo ng dalawang mata ko ang mga sulat niya sa'yo. Ang mga album niya na tinatago mo, ang mga bagay na binigay niya sayo at ang picture na magkasama kayo! Nakita ko ang pagluha mo nung kinanta ni Ate ang kanta ni Papa para sa'yo! Bakit ba hindi niyo na lang sabihin samin? Siya ang Tatay namin hindi ba?", tanong ni Ace dahilan para mas maguluhan ako.

Kaninong sulat? Album? Picture? Tatay namin? Shit! Anu bang nangyayari?

"Naririnig mo ba ang sarili mo Ace?", tapos tumingin siya sakin. "Louisa? Hindi niyo siya Ama! Hindi siya karapat-dapat tawaging Ama niyo! Iniwan niya ako, iniwan niya tayo", she started crying. "Mas importante ang lintik na banda niyang yan kesa satin! Kaysa sa inyo! Bakit ko hahayaang tawagin niyong Ama ang isang katulad niyang hindi tayo binigyan ng halaga?"

Bigla na lang tumakbo si Ace sa kwarto niya, sa tingin ko ay hindi niya na kinaya ang emosyon niya at mapapaiyak na siya. Gustuhin niya mang sumagot pa kay Mama ay mas pinili niya na lang na tumahimik. Kung iyakin siya nung bata, yun na ang bagay na pinaka-iiwasan niya ngayon.

After that big mess between Ace and Mama, Ate Maddy explained it all to me ..

Kilalang-kilala ang pamilya nila Mama dati sa lugar nila at marami ang lalaking may gusto sa kanya. Kahit sila lola ay may lalaki nang inilaan sa kanya. Pero wala siyang gusto sa kahit sino man dun. Hanggang sa lumipat sa street nila ang isang pamilyang galing sa America. May nag-iisa itong anak na naging kaibigan ni Mama. Ang pangalan niya ay Louie Ray, ang nanay niya ay Pilipina na nakapag-asawa ng Amerikano. Isang buwan lang dapat sila sa Pilipinas nang magkasakit ang lola ni Louie at napagpasyahan nilang magtagal pa. Ilang buwan bago tuluyang nahulog ang loob ni Mama sa binatang si Louie. Kahit ayaw ng pamilya niya ay ipinaglaban niya ito. Hanggang sa hindi na niya kinaya ang masasakit na sinasabi ng lola ko at napagpasyahan nilang mag-tanan. Lumayo sila at ang tanging bumubuhay lang sa kanila ay ang gabi-gabing pagtugtog at pagkanta ni Louie sa maliliit na videoke bar. Hindi ito sapat lalo na nung nalaman pa nilang buntis na pala si Mama sakin. Gustuhin man ni Louie na alagaan si Mama ay alam niyang hindi makakaya ng kaunting kinikita niya. Mahal niya ito ngunit alam niyang mas makakabuti kung ibabalik niya na ito sa pamilya niya at lalayo na lang. Nagalit si Mama sa desisyon niyang yun. Ilang buwan din siyang hindi nagpakita kaya napagpasyahan na ni Mama na ituloy ang kasal sa lalaking matagal ng gusto ni lola para sa kanya. Tinanggap siya ng lalaki kahit pa alam niyang nagdadalang-tao na ito.

Sa araw mismo ng kasal ni Mama ay nagpakita si Louie sa simbahan, habang nasa harap na siya mismo ng altar. Nagkaroon pala ng kasunduan si Lola at Louie na babawiin niya rin kami ni Mama sa oras na maayos na ang kinikita niya. Nagkataon naman na sa ikli ng pagtatrabaho ni Louie sa Amerika ay nadiskubre siya ng isang bandang nangangailangan ng isang miyembro. Sa oras na yun, nagkaroon siya ng lakas ng loob na humarap muli kay Mama. Pero nahuli na siya, ikakasal na ito at hindi sumunod si lola sa usapan nila.

Umalis siya pabalik sa Amerika at doon niya pinasikat ang sarili niyang version ng "25 minutes" by Michael Learns To Rock. Ang hindi niya alam ay hindi pala tinuloy ni Mama ang kasal at nagbaka-sakaling masundan siya.

Isang taon na ako ng magkaroon ng concert ang banda nila Louie sa Pilipinas at dun nagkita sila muli ni Mama. Naging maayos ang lahat at binilhan siya ni Louie ng bahay na matitirhan. Dun nila nakilala si Ate Maddy at iyon ang lumang bahay namin. Minsan wala, minsan nandun ang tema ni Louie sa bahay. But still, masaya si Mama na magkasama na muli sila. Ilang taon pa ay nasundan na rin ako.

Sa araw na ipinanganak si Ace ay yun yung mismong araw na may malaking event na dadaluhan si Louie kaya hindi siya nakabalik sa Pilipinas. Hindi niya muling nakita ang pagsilang ng pangalawa niyang anak. Nung una ay okay kay Mama ang minsang pagkawala niya pero kinalaunan ay hindi na ito nagiging masaya. Hanggang sa tuluyan ngang nakipaghiwalay na si Mama.

Mas lalo silang nawalan ng communication sa isa't-isa nung lumipat na kami ng bahay. Hindi totoo na iniwan kami ni Papa, hindi totoo na wala siyang pakialam samin at mas lalong hindi totoo na hindi siya naging Ama sa amin. Alam lahat ni Ate Maddy iyon. Si Mama lang ang nagpasyang putulin ang lahat.

Ang ganda ng pagtatapos ng taon ko, talagang hindi ako nilubayan ng problema. Ilang araw na akong hindi makatulog dahil kay Trace at ngayon eto naman.

Ilang ring pa rin ng cellphone ko ay hindi ko na ito natiis ..

"Louisa?", I let him call my name thrice before answering.

"Bakit?"

"Okay ka na ba?", tanong niya sakin. Kung alam niya lang kung ano ang nararamdaman ko ngayon, hindi siya maglalakas loob na tanungin ako ng ganyan.

"Hindi ako kailanman magiging okay. Not now, not ever."

"Louisa? What's the problem? Alam mo naman na pwede mong sabihin sakin lahat hindi ba?"

Sabihin ko na Ama ko ang idolo niya? Nasasaktan kami ng kapatid ko ngayon dahil ang tagal iyong inilihim ni Mama. Kaya pala ayaw niya ang pagfafangirl ko sa banda, ayaw niyang makita na tumugtog si Ace at kaya pala naiiyak siya sa kantang iyon ay dahil lahat kay Papa. Ayaw niya ang mga bagay na nagpapaalala sa kanya dito.

"Hindi ko alam Trace. Kung tama ba na pinagkatiwalaan kita ng ilang buwan. Kung tama ba na nakipag-usap ako sa isang stranger na katulad mo at kung tama ba na ibinuhos ko halos lahat ng oras ko kakaisip sa'yo."

"What do you mean by that?"

"Ang tanga-tanga ko. Alam kong miserable na nga ang buhay ko ay nagdagdag pa ako ng magiging dahilan para mas maging miserable ako. Bakit kasi hinayaan kong mahulog ang sarili ko sayo Trace?"

"Louisa, an .. anu bang sinasabi mo?"

Huminga muna ako ng malalim at, "Anu ba ako sa'yo Trace? Mahal mo ba ako?", ngunit hindi siya sumagot.

"See? Kahit ikaw hindi makasagot. Kasi tama naman diba? Ang tanga-tangang idea nito. Paano ba naman ako nahulog sa taong hindi ko pa nakikita at nakikilala ng personal. Siguro nga tama na ito .. tigilan na natin ito .."

Pinatay ko na ang tawag at unti-unting bumagsak ang luha sa mata ko.

Mas lalo pa akong napaiyak nung mabasa ko ang message ni Trace.

Trace: I don't want to hurt your feelings Louisa. But always remember this, you are the kind of girl anyone would ever wanted to be with … for a lifetime … till forever, if it does exists. But I'll assure you, he will make that happen, he will make forever exists together with you.

Matatapos at magsisimula ba ang bagong taon na umiiyak ako?

——————

Matapos ang ilang months, with the help of my bestfriend, naging maayos ulit ako. Naging okay na rin si Mama. Nangako siya na hahanap ng paraan para magkausap ulit sila ni Louie, no, ni Papa. Nangako rin siyang aayusin niya na ang lahat lalo na ang relasyon niya saming dalawa ni Ace. I guess, hindi rin naman pala masama ang nangyaring iyon. Naging dahilan pa nga ito para masagot ang ilang sa mga tanong ko.

"I have a good news for you ..", balita sakin ni Opay. Gumagawa kami ngayon ng valentine's decorations sa kwarto ko para sa department bulletin.

"Hindi ka na magiging makulit?", I joked.

"No! May concert ulit ang Elixir, sa Valentines Day.", ngumiti siya. "Dahil birthday mo yun, naisip kong bumili ng ti-"

"No thanks Opay. Okay na yung nakita natin sila ng isang beses.", but the thruth is, gusto ko ring malaman kung matatandaan ba ako ni Blake. Pero may isang bagay rin na humaharang, paaano kung magkita na kami ni Trace dun?

"Okay. If that's what you want", at nagpatuloy na kami sa ginagawa namin.

Alam ko kasi na hindi pa ako tuluyang over kay Trace. Paulit-ulit ko pa rin siyang naaalala pero dahil siguro mas napapadalas ang bonding namin sa bahay at oras namin ni Opay ay kahit papaano, nakakalimutan ko siya.

Bumukas ang pinto, "Ate may mail ka" at iniabot sakin ni Ace ang isang envelope.

"Kanino galing?", tanong ko sa kanya but he just shrugged his shoulder then went down.

Galing ito sa isang music company sa America. Nagtaka kami ni Opay. Meron bang sumali samin sa isang musical contest?

"Buksan mo na.", hindi mapigilang pamimilit ni Opay.

Binuksan ko ang envelope at tumambad sakin ang dalawang Concert Ticket. May naka-attach pa itong letter.

It is the least thing I can do to thank you for giving your precious time with me. I'm hoping to see you again. -Blake

"OHMYGOD! It's from Blake", sambit ni Opay. Paano niya napadala ito sa amin? Paano niya ako nakilala?

"Louisaaaa! Ikaw na talaga ang pinakaswerteng fangirl. Anu huy! Hindi ka ba masaya?"

"Nagtataka lang ako. Nung nagkasama kami, hindi niya naman tinanong ang pangalan ko. Hindi ko rin naman na sinabi dahil masyado na kaming nag-enjoy. Paano niya nalaman ang address ko kung hindi niya nga alam ang pangalan ko?"

Nakita kong nag-iba ang ekpresyon ng mukha ni Opay, "Talaga?"

February 14.

Dahil dalawa ang ticket ay naisama ko si Opay. Yung last time ay talagang nag-enjoy kami mula umpisa hanggang dulo. Pero ngayon, iba yung pakiramdam ko. Para bang hindi ako mapakali na ewan.

Ibang band na ang nag-front act ngayon at katulad pa rin nung last time, hindi talaga natahimik ang loob dahil sa sigawan ng mga nanunuod. Hindi ako makasigaw, hindi rin mapapirmi ang mata ko sa isang lugar lang at hindi talaga ako mapakali. Mas hindi ko naintindihan ang nararamdaman ko nung lumabas na ang Elixir sa stage. Ganun pa rin naman silang lahat, pero nung lumabas na si Blake ay hindi na tumigil ang puso ko sa mabilis na pagpintig nito.

"Ang tahimik mo yata? Okay ka lang ba?", sabi ni Opay sa pagitan ng pagtili niya.

"Okay lang ako", hindi ko na naialis ang tingin ko kay Blake. Mas lalo siyang gumwapo sa paningin ko ngayon kahit wala naman talagang nagbago sa kanya. Imbis na mapasigaw ako ay nakikita ko ang sarili kong napapangiti na lang lalo na kapag napapatingin siya sa pwesto namin.

Hanggang sa natapos ito ..

Paos na naman sa Opay at ako naman ay inaantok na. Nasa kalagitnaan kami ng pag-uusap ni Opay ng makarinig kami ng malakas at nakakarinding ingay mula sa speakers.

Isang nakakabinging irit naman ang sumunod naming natunghayan. Lahat sila ay nakatingin sa stage na para bang magsisimula pa lang ulit ang palabas. May nag-udyok saking tumingin din kahit na sobrang inaantok na ako. Wala kang ibang makikita kundi ang mga gamit sa stage at si Blake, na tinapatan naman ng spotlights. Spotlight mula sa kanan, kaliwa at gitna. Akala ko huling pagpapakita niya na kanina dahil nagpaalam na siya.

Lumapit siya sa pinakamalapit na mic stand, kinuha ito at muling tumayo sa bandang gitna ng stage. Rinig mo ang malakas na paghinga niya na para bang humugot siya ng lakas ng loob bago nagsalita.

"I have been in a difficult situation lately, whether to follow my heart or my mind. You know it's a tough fight between them. It all started with this one girl .."

Tumahimik ang paligid. Walang nagsalita. Parang nagulat ang lahat at inantay si Blake na magpatuloy.

"That girl that made me realized how important I am not just to her, but also to some people whom I thought before was not even bothering to listen to my crappy music."

Tumigil siya. Tumingin sa itaas at parang ngumiti sa hangin tapos iginala ulit ang mga mata niya sa audience.

"I sing and I perform every single day because it is my job. It is my source for everything I needed. But when this girl finally enters the picture, I realize that I was wrong. I was completely wrong. I didn't actually remember the first time we've met, not personally, but it was, perhaps, the most memorable chapter of my life."

Tumigil siya sa pagsasalita ng makarating ang mga mata niya sa pwesto namin. Nakaramdam ako ng kaba. Shit! Ano ba'to? Bakit iba na naman yung pakiramdam ko?

Hindi niya pa rin inaalis ang mga mata niya sa amin, sa akin, ng muli siyang magsalita.

"I broke some rules just to get to her life. I did crazy thing just to talk to her every sole day. I began to completely impart my heart while performing and I didn't even notice that I also started giving my heart on her… maybe because I'm enjoying it."

Ngumiti siya.

That smile…

It ruined my heartbeat.

"But I was too late, she's already in love with someone. With someone who's funny, with someone who is amiable and warmhearted, with someone who never hesitate to show his real personality to her and with someone who is perfect behind his imperfections. The worse point here is that, I knew that 'someone', I knew that person and that is the reason why I've regretted everything."

Hindi ko na maisip na nasa loob kami ng concert hall. Parang ako, ang pagtitig ng brown niyang mata at ang lalo pang pagbilis ng mga tibok ng puso ko ang tanging napapansin ko.

Funny, real, amiable and warmhearted. Alam ko ang mga salitang iyon. Kilala ko ang taong may pinagsama-samang katangiang ganon. Bakit eksaktong eksakto?

"Yes, I'm in love with her. And maybe that is one of the two craziest things I've ever done in my whole life, to love a girl that doesn't love you back but likes you for being her favorite. For her, I am just an artist, a performer, her fantasy inside her computer, her fictional singing guy for her to fall asleep at night and her all-time band vocalist idol. That's what I am. While she, for me, is the kind of girl I ever wanted to be with … for a lifetime … till forever, if it does exists. But if she will let me, I will make that happen, I will make forever exists together with her."

Bumaba siya ng stage at ..

Lumapit sakin. "Hi", tumingin ang lahat ng tao nung kausapin niya ako. "Happy Birthday Louie.", Louie. Isang tao lang ang tumatawag sakin sa ganyang pangalan. "I guess, you still don't wanna talk to me.", he paused. "Okay. But if ever you changed your mind, you can unblock me anytime.", he said smiling. Hindi pa rin ako nakapagsalita, kailangan ko pa ng ilang minuto bago ma-absorb lahat ng ito. Ito ba ang dahilan kung bakit kanina pa ako hindi mapakali?

He's about to turn around when I finally managed to speak. "T..Trace", lumingon siya ulit sakin, tumingin sa mata ko at ngumiti. I really need to confirm it ..

I streched my hand towards him, "Hawakan mo ang pisngi ko.", pero nakatitig lang siya sakin non na parang hindi alam ang gagawin. "You don't understand me right?", binalik ko ang kamay ko at tumingin na kay Opay.

Bigla naman siyang lumapit at hinawakan ako sa pisngi. "You said, touch your cheeks but you streched your hand. Are you trying to confuse me?", then he smirked. Hindi lang ako nagulat nung nalaman kong naintindihan niya pala ako, mas ikinagulat ko nung sabihin niya ito, "Naiintindihan kita, maiintindihan kita at lagi kitang iintindihin Louisa.", hindi mo talaga aakalaing ang isang tulad niya ay tuwid magtagalog.

Yung turon, si Bantay, yung birthday greeting nung December 13, yung minsang pagkakamali niya sa oras na imbis na lunch ay nagiging dinner, yung tawa niya at yung paborito niyang si Louie Ray.

"Who's Chris Evans?", tanong ko sa kanya at halatang nagtaka siya. "Paborito mo siya, yun ang nabasa ko sa magazine."

"He's Captain America.", that's why paborito rin ni Trace ang Captain America. He's really Trace.

Bakit ba hindi ko agad naisip ang mga iyon? Bakit ba hindi ako nakinig kay Opay nung ilang beses niyang sabihin na "Ang laki talaga ng pagkakatulad ni Trace at Blake."

Why? Was it because I know that it is impossible? That it is out beyond reality?

That moment becomes unexpectedly magical.

"Bakit hindi ka nagsasalita?", tanong niya. Hinawakan ko ang kamay niya sa pisngi ko at tinanggal ito. Pero hindi niya ako hinayaan but instead, hinawakan niya ang kamay ko ng mahigpit.

"Nung oras na nakasama kita, parang ayoko nang matapos yun. Katulad ng pagkapit ko ngayon sa kamay mo, nung gabing yon, ayaw ko nang bitawan ka sa tabi ko.", tumigil siya saglit bago nagpakilala. "Oh wait. I will introduce myself now, I'm Trace Jeremy Williams. Velasco is my Mother's surname. Blake is my screen name.", ngumiti siya. Parang yung ngiting nakita ko rin sa kanya dati. "And you are Louisa Madrigal, right?".

"Ba.. bakit ako?", biglang tanong ko. "Ang daming nagpapapansin sayong babae. Ang dami rin sigurong nagmemessage sa'yo, hindi lang ako. Pero bakit ako?"

"Our manager doesn't want us to talk to our fans if it's not important. So I disobey that rule and made my own facebook account. I don't know .. There's something here." He placed my hand in his chest. "In my heart .. when I read your message, it abnormally beats for you .."

The story becomes a lovestory when finally their hearts move in mysterious ways.

— The End —

Author's LAST Note:

You can search "25 minutes" by Michael Learns to Rock on Youtube. It's a classic song, surely you'll like it.

Written by: Jodilyn Panganiban Parpan